Οι Έλληνες έχουν αποικίες απο τον 8 αιώνα πχ στην Θράκη και οι Έλληνες ηρθαν πολύ νωρίς σε επαφή με τους Γέτες.

Πιστέυω οτι η επιγραφή αναφέρεται σε πολιορκία των γετών και κάποιος έλληνας άποικος την κατέγραψε. Η επιγραφή βρέθηκε σε νεκρόπολη κοντά στο χωριό kyolmen. το χωριο κyolmen βρίσκεται στα όρια της περιοχής της φυλής των Γετών.

ΙΛΑΣΝΛΕΤΕΔΝΛΕΔΝΕΝΙΔΑΚΑΤΡΟΣΟΕΒΑ•ΡΟΖΕΣΑΣΝΗΝ ΕΤΕΣΑΙΓΕΚΟΑΝΒΛΑΒΑΗΓΝ

(πληροφορίες στου βιβλίο του Βουλγάρου καθηγητή φιλολογίας  Peter Dimitrov)

Μεταγραφή: Στην μεταγραφή βάζω προθέσεις, τόνους, πνεύματα σημεία στίξης κλπ, οπότε η απόδοση γίνεται ἱλασκόμεθα Είς πύλας οι γέται αἰτοῦσιν τας νεάνιδας, τον ἰατρόν, (αἰτοῦσιν oi γέται) τὰς αἶγας

Ανάλυση συμπληρώνουμε τις λέξεις που λείπουν:

ΙΛΑΣ~ἱλασκόμεθα σημαίνει εξευμενίζουμε, εις πύλας ΝΛ ΕΤΕ στην λέξη ετε κρύβονται δυο λέξεις η πρωτη ειναι (γ)έται η δεύτερη είναι η λέξη (αἰτ)οῦσιν που σημαίνει ζητάνε. ΔΝΛΕΔ ΝΕ(Α)ΝΙΔΑ με την αρχαια κλιση γινεται νεάνισιν (Ι)ΑΤΡΟ(Ν) ΣΟΕΒΑ• Ζ ΕΣΑΣ ΝΗΝ ΕΤΕ… οι δυο λέξεις που ανέλυσα πάνω Σ ΑΙΓ(ΑΣ) ΕΚΟΑΝΒΛΑΒΑΗΓΝ

Γενικές Παρατήρησεις:

5. Η γλώσσα των επιγραφών είναι αρχαία ελληνικά με κωδικοποιημένη γραφή.. Για να μεταφράσουμε τα κείμενα πρέπει να κοιτάζουμε να «βρίσκουμε» τις ρίζες των λέξεων και πως “ακούγεται” μια λέξη και μετά πρέπει να την μεταφέρουμε στην αρχαία ελληνική γλωσσά με την βοήθεια της ρίζας.
6. Στην στήλη της Λήμνου όπως και στις ετεοκρητικές γραφές  σε μερικές προτάσεις ο γράφων επιλέγει ένα βασικό φωνήεν κυρίως και πρέπει να το αντικαταστήσουμε με σύμφωνο η φωνήεν στην στήλη της Λήμνου το βασικό είναι το ι  πχ (αιζ)= α(ι)=  γίνεται αεί το ζ φεύγει και φοκε= Φωκίδα η ρομ= ρωμ Η και το αντίθετο ένα σύμφωνο βασικό το ζ πχ αρζιο ἄρ(τ)ιον ..
7. στην στήλη της Λήμνου όταν το ζ είναι στην αρχή μιας λέξης συνδέεται με ιδιότητες του Δία η τόπο λατρείας. Οταν το ζ και το ι είναι στο τέλος της λέξης δεν το χρησιμοποιώ.
8. Στην στήλη της Λήμνου βλέπουμε ότι οι συγγενείς του Χρύσιππου τον μοιρολογούν στον ναό του Δια, πιθανώς στην Ηλεία, (βασιλιάς της Ηλείας ήταν ο πατέρας του Χρύσιππου Πέλοπας). Πιστεύω πως η επιγραφή είναι αναθηματική προσκυνηματική με την ιδιαιτερότητα ότι βλέπουμε στοιχειά της Ελληνικής μυθολογίας σε αυτή. Ο Λάιος παρακαλεί τον Δία να του δώσει δύναμη να αντιμετωπίσει την κατάρα του. Ο μύθος του Λάιου του Λάμβακος χρησιμοποιούταν σαν διδασκαλία ανά την Ελλάδα.
9. θα ήθελα να πω δυο λόγια για τις αποδόσεις μου. Βλέπουμε “κωδικοποιημένα κείμενα” . Η γλώσσα τον Ετρούσκων εχει μια συγγένεια με τα ελληνικά, πχ οι λέξεις ati, ματηρ, μητέρα στην δωρική γλωσσά. η η ετρ λεξη apa απο το πατερ η πατήρ. Άλλη λέξη η ετρούσκικη rumon- ποτάμι προέρχεται από την ελληνική ρώμη που σημαίνει ορμή, δύναμη, όπως και τα λατινικά με την ελληνική έχουν μια συγγένεια έτσι και η ετρούσκικη έχει με την ελληνική. Από τις αποδόσεις μου θεωρώ ότι η συγγενική γλώσσα τον προελληνικών λαών, τουλάχιστον σε περιοχές όπως η Κρήτη και η Λήμνος είναι τα αρχαία ελληνικά. Η μετακίνηση των Ετρούσκων στην Ιταλία έγινε πρίν την κάθοδο των Δωριέων και η Λήμνος απο τον 13ο αιώνα πχ και πιό πριν είχε αποικιστεί από ελληνικά φύλα.
10. Η βία όπως είπα είναι  (υλική ή ψυχική) πίεση που ασκεί κάποιος επάνω σε κπ. άλλο για να του επιβάλει τη δική του θέληση. Aπό την Ελληνική μυθολογία ξέρουμε πως ο Χρύσιππος είχε βιαστεί από τον Λάιο. 7. Στην Κώ έχουμε το χωριό Ζια το όνομα το πηρέ γιατί βρέθηκε τόπος λατρείας του Δία στο βουνό Δίκαιο.  Άλλη παραλλαγή του ονόματος του δια είναι  το όνομα Ζα η Ζας στην Νάξο, ο Δίας Σύμφωνα με τη μυθολογία μεγάλωσε στη Νάξο, όπου λατρεύτηκε από τους κατοίκους, οι οποίοι έδωσαν και το όνομά του Ζεύς (Ζας) στο ψηλότερο βουνό τους.
11. Λίγα λόγια για την επιγραφή που βρέθηκε στον τοίχο του ναού του Απόλλωνα στην Δρήρο. Από πολύ νωρίς, πιθανότατα από τον 6ο κιόλας αι. π.Χ., ορισμένοι ιδιώτες συνήθιζαν να καταθέτουν σε αρχαία ελληνικά ιερά (και ιδιαίτερα σ’ αυτά με πανελλήνια αναγνώριση, όπως λόγου χάρη τα ιερά του Απόλλωνος στους Δελφούς και στη Δήλο) διάφορα ποσά για φύλαξη. Το φαινόμενο αυτό γνώριζε ιδιαίτερη έξαρση κυρίως σε περιόδους αναταραχών και πολεμικών συρράξεων.
12. Σε δυο επιγραφές βλέπουμε στοιχειά από ελληνικούς μύθους. Η μια μιλάει για την κατάρα του βασιλιά Λάιου του λάμβακος (στήλη της Λήμνου) που έχω αναλύσει πιο πάνω και στην άλλη βλέπουμε στοιχεία από την αργοναυτική εκστρατεία (στην επιγραφή που βρέθηκε τον Ιούνιο του 1901 από τον Αγγλο R.C. Bosanquet) .
13. Η Επιγραφή που βρέθηκε στην Ηφαιστιά της Λήμνου έχει μια  ιδιαιτερότητα.  Έχει επιτύμβια στοιχεία (αν και δεν έχουμε το όνομα του νεκρού μιας και όπως φαίνεται είναι σπασμένη στο πάνω μέρος της) και αναθηματικό χαρακτήρα, μπορούμε να δούμε πολλές τέτοιες επιγραφές στην Θεσσαλία.
14. Στην Στήλη της Λήμνου με τέχνασμα ο γραφών μας δίνει το ναφοθ στην αρχή του κειμένου και το κάνουμε ἀφ’ οὗ …όμως μπορούμε να δούμε με αυτό το τέχνασμα ταυτόχρονα και την λέξη ναοθ(ναιθ)… ναόν. την λεξη (λάσι)ος μας το δίνει ο γράφωνστην λεξη ΑΝΑΛΑΣΙΑΛ οπότε  με αυτό το τέχνασμα μπορούμε να συμπληρώσουμε την λέξη στο κείμενο μας στο αρχικό ΣΙΑΛΧFΕΙΖ οπού υπάρχουν οι λέξεις λάσιος, ιαλεμός, ιαχαι μπορούμε να δούμε πως στο αρχικό σιαλχει με το (ε) στην λέξη ιαλ(ε)μός μπορούμε να βρούμε  και το (αι) στην λέξη  ἰαχ(αῖ).

2o Μέρος. Πελασγικές, μινωικες λέξεις – ετυμολογία

Παρατηρήσεις σε τοπωνύμια που το δεύτερο συνθετικό τελειώνει σε ΣΣΟΣ (Δωρική διάλεκτος) ή ΤΤΟΣ (Αττική διάλεκτος), χρησιμοποιείται σε βουνά, λοφίσκους, φύλες , ποταμιά που πηγάζουν η περνούν από βουνά λοφίσκους περιοχές παραθαλάσσιες κλπ τέτοιες λέξεις είναι Μολοττός, κυπάρισσος, Λύττος . Με αυτές της καταλήξεις   μεταφορικά εννοούσαν τον μεγάλο τον δυνατό τον υψηλό, τον τεράστιο σε διάσταση  άνθρωπο θα λέγαμε αυτός που είναι σαν βουνό ο δυνατός ο ψηλός.

Όταν στο δεύτερο συνθετικό υπάρχει η προσθήκη του ήτα (η)ττό η (η)σσό τότε σε 3 τουλάχιστον περιπτώσεις που έχουν σχέση με βουνά της αττικής σημαίνει κάτι που εμποδίζεται με το δεύτερο συνθετικό να έχει την έννοια της ήττας παραδείγματα άρδηττος υμηττός Λυκαβηττός.

Τοπυνυμια που τελειώνουν σε ΙΝΘΟΣ ΑΝΘΟΣ έχουν μια μεταφορική σημασία με την λέξη ανθός…άνθηση μεταφορικά σημαίνει αναπτύσσω δημιουργώ η κατάληξη έχει σχέση και με φυτά..

Αφροδίτη: η Αφροδίτη έχει διττή υπόσταση δηλαδή κ γήινη κ ουράνια το διττή είναι κυριολεκτική σημασία του δεύτερου συνθετικού. Ο Κρόνος ( η χρόνος.. περιοδικό φαινόμενο) ευνούχισε τον ουρανό και τα γεννητικά του όργανα έπεσαν, βυθίστηκαν στην θάλασσα όπως το ανδρικό μόριο στον κόλπο. το σπέρμα του ουρανού έπεσε καταδύθηκε και κολύμπησε στην θάλασσα κ γεννήθηκε η Αφροδίτη (μητέρα της είναι η Διώνη μια από της Ωκεανίδες … γήινη υπόσταση) η Αφροδίτη ξεπρόβαλε σιγά σιγά αναδύθηκε αυτή είναι η πλήρης ερμηνεία του ονόματος της εδώ είναι η ετυμολογία της πανδήμου αφροδίτης. Η Ουρανία Αφροδίτη έχει σχέση με τον χρόνο δηλ ο Κρατύλος μας λέει πως βγαίνει από το δύομαι δύω…εις αφρό δύση εις θάλασσα δύση του ηλίου (δύτη που βυθίζεται η λέξη δύτη μεταφορική σημασία στον μύθο) τέλος της ημέρας κ όταν αναδύεται η αρχή.  η αφροδίτη είναι το πρώτο αστέρι που εμφανιζεται κατά την δύση και  ανάδυση του ηλιίου είναι ο πλανήτης που «φέρνει» το φως αλλά και το σκοτάδι Sanskrit दाह (dāhá, “heat”), दहति (dáhati, “to burn”), Latin foveō (“to warm, keep warm, incubate”).

Latin diēs is a false cognate; it derives from *dyew- (“to shine”). .

Άνθρωπος: ίσως αν(ώτερο) ων που θρω… ριζα θροέω σημαίνει φωνάζει δυνατά, δηλαδή μιλάει με δυνατές φωνές΄ αλλα και θροώ
παράγω ασθενικό και συνεχή, μόλις αισθητό ήχο μετά ρω.. έχει ροή ο λόγος του ανθρώπου έχει την τάση την ροπή ο άνθρωπος για ροή στον λόγο του και αποκτά “πρόσωπο όψη”.

Άρτεμις: εκ του άρω δηλ αίρω σημαίνει σηκώνω κ τέμνω γεωμετρικά το τέμνω σημαίνει ακουμπώ, τέμνω είναι η ένωση 2 σημείων εδώ είναι η ένωση των 2 άκρων του τόξου και σημαίνει κόβω, σχίζω, χωρίζω.

Αίγα: και γαία η γαία είναι η τροφός των ανθρώπων όπως και η αίγα αμάλθεια είναι η τροφός του δια ίσως είναι ένας αναγραμματισμός.

Αρίσβη: Περιοχή Λέσβου κ ονόματα της μυθολογίας το θεωρούν «προελληνικο» που για εμένα ο Όρος δεν υπάρχει .. άριστα+ βῆ βαίνει.

ἀκινάκης κοντό ίσιο ξίφος ήταν μικρό και πλατύ ξίφος, που το χρησιμοποιούσαν οι Πέρσες και οι Σκύθες στα αρχαία ελληνικά ἀκίς < ἀκή η αιχμή, η μύτη κάθε αιχμηρού αντικειμένου

πελασγικο ἀπήνη και **ἀπηνής** πελασγικο ἀπήνη

άμαξα με τέσσερις τροχούς που σέρνεται από μουλάρια

(οποιαδήποτε) άμαξα άρμα (συνεκδοχικά) μέσο μεταφοράς ισως εκ του ἀπὸ= μακριά και την λέξη ηνία= χαλινάρι, γκέμι δηλ κάτι που ελέγχο απο απόσταση

και ἀπηνής σκληρός, τραχύς ἀπηνής θυμός, ἀπηνής μῦθος αντωνυμο προσηνής < αρχαία ελληνική προσηνής < πρός + -ηνής < *ἆνος (όψη) ο ευγενικός αλλά και του πρηνής το μπροστινό μέρος του σώματός του προς το έδαφος, ) ίσως να συνδέεται μεταφορικά και με την λέξη ηνίο που εέναι από τραχιέ υλικά όπως λουριά σχοινί ή δέρμα που τοποθετούνται στα ζώα ίσως αυτού που η όψη(ανος) του είναι σκληρή τραχιά το αντίθετο με το προσηνής.

Άμαξα: άμα < αρχαία ελληνική ἅμα (ταυτόχρονα, συγχρόνως) δηλαδή που κινείται σύγχρονος με τον άξονα αμάξα…

ἄμπελος: αμπέλι από το αιολικό ἀμπί (ἀμφί) + ἕλ-ιξ, από τον ελικοειδή βλαστό του

Αιγυπιός: αιγ-γυπ…. ειδος γυπα οι ριζες ειναι οι λεξεις αιγαιο και γύπας το όρνιο του αιγαιακού χώρου ίδια ρίζα με το αιγύπτιος

Άγγος, αγγείο: ετυμολογ;iα από το εγγιζω~ ἐγγύς ….προσέγγιση, κοντά δηλ μεταφέρω η φέρω κοντά.

Αθηνά: αθάνα δωρικό ρίζα θάνατος-αθάνατος μεταγενέστερο αθανασία… θάνατος είναι η παύση λειτουργίας οργάνων και εγκεφάλου (νόησης) και αθάνατος είναι αυτός που στερείται τα άνωθεν δηλαδή η Αθηνά στερείται τον θανάτου του εγκεφάλου της γνώσης σαν αθάνατη σωματικά.

Απόλλων: είναι από τις ιδιότητες του θεού Απόλλων το όνομα από το ὄλλυμι καταστρέφω τα ονόματα βγαίνουν και από άλλες ιδιότητες του θεού.

Αμάρυνθος: ίσως ρήμα αμαρύσσω που σημαίνει (λάμπω, ακτινοβολώ και του ανθός με κυριολεκτική έννοια αλλά και μεταφορική.

Άμφισσα: περιοχή της Φωκίδα η τοποθεσία όπως μας λέει ο Αριστοτέλης ονομάστηκε έτσι γιατί περιμετρικά η πόλη περιβάλλεται από βουνά ἀμφι (και ἀμφίς) (τριγύρω) ολόγυρα, και από τις δύο πλευρές σε υψόμετρο έκτισαν και αρχαία ακρόπολη και φρούρια για να έχουν την δυνατότητα καλύτερου έλεγχου της περιοχής.

Αλικαρνασσός: πιθανός η ρίζα της λέξης είναι από την χεττιτική harnas (a) i, που σημαίνει πόλη η να είναι ρίζα καρική σημαίνει φρούριο τοπωνύμιο της μικράς ασίας και την ελληνική κατάληξη ασσος που σημαίνει δυνατός, ισχυρός με μεταφορική έννοια. Η  λέξη Αλικαρνασσός  πιθανολογό πως η ρίζα έχει σχέση με το ύδωρ αλιέυς, αλυκή.

Aνδράχνη: πελασγικό πρωτοελληνικό ειναι φυτό που θέλει τακτικό πότισμα οπότε δεν κάνουν τα άν(υ)-δρα εδάφη είναι φυτό δηλαδή που χρειάζεται πότισμα το δεύτερο συνθετικό η λέξη άχνα, ατμός είναι το φυτό εκείνο που πέρνει το νερό και με την μορφύ υδρατμού δηλ βροχης η ομίλης. συνδέεται και με το νησί άνδρος μιας και τα αρχαία της ονόματα,  Λασία (με πλούσια βλάστηση) και Υδρούσα (με άφθονα νερά) συνδέονται με της ανδραχνης .

Aντάνασσος: “προελληνικό λένε για εμένα ελληνικό” αντί και ἄνασσα , ἄναξ και ασσος ισως μια περιοχη που χρησιμοποιούσαν οι βασιλιάδες σαν θερινηή κατοικία. οπως το αντανακλώ < αντί και ανακλώ Το πιθανότερο όνομα του χωριού ήταν ΑΝΤΑΝΑΣΣΟΣ ( Πρωτομινωικό όνομα ) έτσι αναφέρεται από τον καθηγητή Εμμ. Γενεράλλη στην επίτομο γεωγραφία του το 1891 από τον Ιταλό Αρχαιολόγο ΤΣΕΡΟΛΛΑ το χωριό σήμερα έχει αλλέξει θέση.

αἰρóπινον:  Κόσκινο αγνώστου ετυμολογίας στο λεξικό του beeks χεττικό κατά Grimme. για εμένα ελληνικό  Αἶρα = ζιζάνιο σιτηρών, αἰρόπινον = αυτό που πίνει (ρουφάει, αποβάλλει) το ζιζάνιο μέσα από τις οπές του. (αἶρα αργότερα ἦρα, ξεχώρισε το σιτάρι από την ἦρα).

Αἰρόπινον πρωτίστως το κόσκινο.

ἄρριχος < ἄρσιχος: το κοφίνι το καλάθι στο Greek-English dictionary μας λεει πως ειναι Αβέβ. ετυμολ. μάλλον εκ ἄρσις δηλαδή το σήκωμα, η ανύψωση για μεταφορά.

Αξίνη: πελασγικά… το τσεκούρι τσεκουρι. μεσαιωνικά έχουμε και αξίνα σκαπτικό εργαλείο ισως παραφθορα της λέξης <<ακις>> από την μυτερή άκρη -άκι < μεσαιωνική ελληνική -άκιν < ελληνιστική κοινή -άκιον (-ακ+-ιον) < αρχαία ελληνική ουσιαστικά σε -ξ (όπως ῥύαξ > ελληνιστικό ῥυάκιον

Άρδηττος: από το ἄρδω και το ηττό δηλαδή ο λόφος που δεν χρειάζεται την παρέμβαση του ανθρώπου για πότισμα η άρδευση.

ἀσάμινθος=μπανιέρα, λουτρό

ἀσάμινθος ἐκ τοῦ ἄσα/ἄση(=κούραση)+μινύθω(=ἐλαττώνω, ἀφαιρῶ). Κατά τό Ἐτυμολογικό τό Μέγα, «Ἀσάμινθος, λεκάνη, πύελος ἥ ὁ τόπος ἐν ᾦ(ἐν τῷ ὁποίῳ) λούονται. παρὰ τὸ τὴν ἄσην τὸν ῥύπον τοῦ σώματος μινύθειν. και ανθιση μεταφορικα. ελαττωνω την κουραση δημιουργό, ανάπτυσω μια κατασκευή η οποία χρησιμοποιείται για να μειώσω την κουραση.

ἄψινθος: από το ἀψίνθιον ποώδες φυτό με πικρή γεύση που συναντάται σε χέρσα ορεινά και ξηρά εδάφη· από αυτό παράγεται το αψινθέλαιο δηλαδή  απόσταξη διαφόρων φυτών, όπως των ανθών και των φύλλων τ  που χρησιμοποιείται ως αιθέριο έλαιο· ως ναρκωτικό, ανήκει στην ίδια κατηγορία με τα βαρβιτουρικά και τις αμφεταμίνες

Άργος: Πελασγική λέξη σημαίνει πεδιάδα, κάμπος δηλ μια μεγάλη έκταση ίσως συνδέεται το Άργος με το αρόω δηλ όργαμα δηλαδή η παρέμβαση του ανθρώπου στην πεδιάδα για όργωμα αλλά κ το ἀργέω που είναι η ακαλλιέργητη γη πιθανός συνδέεται με τις άνωθεν ρίζες είναι μια πεδιάδα, μια έκταση(γη) ακαλλιέργητη που μετά από παρέμβαση του ανθρώπου έχει καλλιεργηθεί. Πιθανών έχει διαφορά νοήματα στην πελασγική σημαίνει γη, πεδιάδα ακόμα σημαίνει λευκό, στα αρχαία ελληνικά σημαίνει κ γρήγορα

Άκανθος: κατά τον Robert Stephen Paul Beekes πάλι προελληνικό… α(γ)κάθι+ανθος δηλ το (αγκαθωτόφυτό) ἀκή, λεπτή άκρη + άνθος από όπου προέρχεται το αγκάθι.

Αρχάνες: φαίνεται ότι είναι νεότερος τύπος της αρχαίας πόλης Αχάρνα κρήτης, υπάρχει κ στην αττική. βρισκόταν τέμενος προς τιμήν του θεού Άρχου (ή ήρωα), τον οποίο τιμούσαν οι Κνώσιοι και οι Τυλίσιοι    Η συλλαβή αξ-, αχ-, ακ- ενυπάρχει σε λέξεις που έχουν τη σημασία του ιερού και του νερού, όπως οι ποταμοί Αξιός και Αχελώος που, εκτός από τους συγκεκριμένους ποταμούς, σήμαινε σε ορισμένους συγγραφείς κάθε ποταμό ή το νερό γενικά (Ευρ. Βάκχες 625, Αριστοφ. απ. 130). Ή η ονομασία της νήσου Ν-άξ-ος, νησί ιερό, όπου ο Θησέας εγκατέλειψε την Αριάγνη/Αριάδνη, για να δοθεί στον Διόνυσο. Ή ακόμη και το λατινικό aqua

Και το όνομα Αχαιός θεωρείται βάσιμα ότι ανάγεται στην ινδοευρωπαϊκή ρίζα akw- «νερό», όπως και τα ονόματα των ποταμών Αχελώος, Ίναχος, Αχάμας, Αχάτης, Αχέλης, Αχάρδεος, Αχέρων. Ακόμη και ο Αχιλλέας μπορεί να θεωρηθεί παλαιός θεός του υγρού στοιχείου, πόσο μάλλον που τιμώνταν στον Πόντο με το επίθετο Ποντάρχης. άρχος= εκ του άρχων

Αμάλθεια: η λέξη  συνδέεται με τo  αμέλγω πίνω βυζαίνοντας. Εξάγω, βγάζω και αρμεγω και την λέξη θείο. Η άλλη τροφός του Δία ήταν η μέλισσα mélid / *mélit . Ακόμα έχει σχέση με την μαλθη μαλθακός, μαλακός μεταφορικά ίσος γτ είναι η πρώτη τροφή στην τρυφερή και ευαισθητη ηλικία ακομα κ γτ ένα μωρό είναι στα πρώιμα στάδια Ζωής και ηρεμεί με την τροφή αλλά και αυτή που τον τρέφει είναι τρυφερή σαν την μάνα.

είναι συνδιασμός λέξεων είναι μάλθη= σε τρυφερή ευαίσθητη ηλικία ο Δίας, σαν μάνα τον πρόσεχε η αμάλθεια για τον μύθο πάντα

Ακακία: κατα τον Robert Stephen Paul Beekes ειναι προελληνικη Η ακακία (acacia gomifera, acacia de cayenne, gum arabic tree, thorn-mimosa, thorny acacia) αποτελεί γένος φυτών που περιλαμβάνει τα είδη Ακακία η εκκρεμής (Acacia pendula), Η λέξη «ακακία» είναι σύνθετη και προέρχεται από το στερητικό «α» και τη λέξη «κακία» ως παράγωγο του κακού. Ετυμολογικά σημαίνει την κατάσταση έλλειψης του κακού…Σύμφωνα με την Αγία Γραφή είναι η «φλεγόμενη βάτος» την οποία συνάντησε ο Μωυσής στην έρημο. Χρησιμοποιείται ως σύμβολο που εκπροσωπεί την καθαρότητα και την αντοχή της ψυχής, την ανάσταση και την αθανασία. οπότε αυτό μας δείχνει πως στους αρχαίους πολιτισμούς ήταν δεντρο ιεροό .

ἀκινάκης: κοντό ίσιο ξίφος ήταν μικρό και πλατύ ξίφος, που το χρησιμοποιούσαν οι Πέρσες και οι Σκύθες στα αρχαια ελληνικα ἀκίς < ἀκή η αιχμή, η μύτη κάθε αιχμηρού αντικειμένου ἀκή

ἀθήρ: πελασγικο πρωτοελληνικο το άγανο του σταχυού

το ίδιο το στάχυ

το άγανο του σταριού

ο φλοιός του σταριού

το άχυρο

η αιχμή του ακοντίου

μεταφορικη εννοια και κυριολεκτικη εκ του θερισμός αλλά και θηρισμός< αρχαία ελληνική < θερίζω < θέρος η ενέργεια του θερίζω, η κοπή των στάχεων των δημητριακών η εποχή που θερίζουν το σιτάρι και τα άλλα δημητριακά αλλα και μεταφορικά όταν σκοτώνω πολλούς ανθρώπους μαζί, αφανίζω αρχ. ἀθήρ “άκρη, κορυφή, αιχμή”

Αστάχυς: στάχυ αβέβαιης ετυμολογίας ίσως κ προελληνικό όπως λένε για εμένα ελληνικό στάχυς αρσενικό (στᾰχῡς) συνδέεται με 1. (άστρ)ο γνωστό από τα αρχαία χρόνια, ισως 2. Α στερητικό και (στ)είρος δηλ αυτός που έχει απογόνους, 3. (Άχυ)ρο (τα στάχυα ) στάχυς Συγγενές με τα (αλβανικά) shtagë (ραβδί, κοντάρι), (πρωτογερμανική) *staggijô. εγώ πιστεύω πως λογω τους άστρου που ομοιάζει με στάχυ βγάλανε και την λεξη αστάχυς..εκ του στάχυς αστέρα   πηγή  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CF%87%CF%85%CF%82_(%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82).

(βοτανική) το στάχυ   

παιδί, απόγονος

(αστερισμός) ονομασία άστρου στον αστερισμό της Παρθένου (spica Virginis)

το κατώτερο τμήμα του υπογάστριου

(ιατρική) είδος χειρουργικού επιδέσμου

Ασπάλαθος: φυτό αβέβαιης ετυμολογίας από κάποια αρχαία μεσογειακή γλώσσα που το δανείστηκαν οι Έλληνες όπως λένε γλωσσολόγοι εγώ Νομίζω ελληνικό φυτό με ελληνική ετυμολογία που το χρησιμοποιούσαν στον Άδη για τιμωρία των τυράννων. εκ του άσπιλος και αλάθητος δηλ ο αλάθητος τρόπος τιμωρίας των αδίκων.

Βυζάντιο ~ εκ του Βύζας: Βύζας με τα παράγωγα του Δία…ζας  Ζευς σημαίνει καθαρός ο αίθριος χωρίς σύννεφα δηλαδή με μια μεταφορική έννοια στον μύθο αυτός ο ηγέτης η ο λαός που στον δρόμο τους δεν υπάρχουν σύννεφα δηλ είναι καθαρά. Βύζας είναι ο ηγέτης που οδηγεί μεταφορική έννοια (βούς) ο βοσκός. οι Χαλκιδείς ήταν τυφλοί σύμφωνα με τον μύθο μιας κ δεν είδαν την αξία της ευρωπαϊκής ακτής του Βοσπόρου στην αρχή και το μαντείο έδωσε εντολή να χτίσουν οι Μεγαρείς την πόλη τους απέναντι από τους τυφλούς

Ο Μέγας Κωνσταντίνος ίδρυσε ένα Forum Tauri («φόρος του Ταύρου», αργότερα έγινε «του Θεοδοσίου») και, αργότερα, βρίσκουμε και το παλάτι Βουκολέων που έλαβε το όνομά του από ένα άγαλμα που έδειχνε έναν βοῦν και έναν λέοντα (βοῦς καὶ λέων > Βουκολέων). Ο Βόσπορος, παραδίπλα, σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση είναι το «πέρασμα του Ταύρου» (Βοός πόρος > Βόσπορος ~ Ox-ford > Oxford).

Το σχήμα κερασφόρου κεφαλής του μυχού του Κεράτιου Κόλπου και όλες αυτές οι αναφορές σε «Ταύρους» και «Βόες» κάνουν πιθανή την ετυμολόγηση του θρακικού ανθρωπωνυμίου Βύζᾱς/Βούζης = «Ταύρος, κερασφόρο αρσενικό ζώο» bhug’os = «κερασφόρο (αρσενικό) ζώο» (λ.χ. αγγλικό buck = «αρσενικό ελάφι», περσικό boz = «κατσίκα (< τράγος)», αβεστικό būza = «κριός» κλπ). κερατιος κολπος ελληνικά . ρίζες… Βύζας – βόας- όες – βοῦς – Βοός

Βαλίος: το άλογο του αχιλλεα σημαίνει ο παρδαλός. Στο Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης του Liddell και Scott εκδ. ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ, Β΄ Έκδοση 2006, Τομ. 2ος, σελ. 219 διαβάζουμε Βαλιός –ά – όν (βάλλω) = στικτός , ποικίλος, παρδαλός. Ως παροξύτονον Βαλίος, όνομα ενός των ίππων του Αχιλλέως, «Παρδάλης».

Επίσης ο Καθηγητής Ιωάν. Σταματάκος στο Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, Εκδ. 1949, σελ. 208 γράφει βαλιός – ά – όν (βάλλω) = στικτός, ποικίλος, παρδαλός, «βαλιος» (μπάλιος σημερινόν) = ο φέρων λευκόν στίγμα επί του μετώπου, πρβλ Βαλίος, όνομα ενός των ίππων του Αχιλλέως. Μεταφορικά μπορούμε να πούμε ότι έχει την έννοια του (αλλοιωμένου).

Βριληττός: Όρος και ποταμός το πρώτο συνθετικό συνδέεται με την λέξη βριάω-βριώ= έχω ισχύ και το λη όπως λένε από το λάς λίθος και -ττος που σημαίνει ισχυρός δυνατός

Βόμβυξ: αρχαια ελληνικα ο μεταξοσκώληκας, το κουκούλι και αρχαία ελληνικήβάμβαξ το βαμβάκι ίσως έχουν τη ίδια ριζα γιατιί ομοιάζουν τα προιόντα και των δυο το ένα μετάξι το άλλο βαμβάκι περσική پامباک (pambak) το μετάξι στον ελλαδικό χώρο ειναί γνωστό πριν την εκστρατεία του αλέξανδρου το βαμβάκι ήρθε στον ελλαδικό χώρο κατά την εκστρατεία του αλέξανδρου και τα δυο προιόντα ‘εχουν σχέση με την ανατολή…

Βούρτσα και βύρσα: (το δέρμα ενός ζώου που έχει υποστεί ειδική κατεργασία για να έχει μεγάλη αντοχή σε φθορές λόγω σκληρής χρήσης) <μεσαιωνική ελληνικήβρούτσα < ιταλικήbrusta < δημώδης λατινική *bruscia

Βραυρώνα: Πιθανός βριάω-βριώ=έχω ισχύ κ την λέξη αυρών: αύρα ειναι η δύναμη που μας περιβάλει και μια ακόμα είναι απο την λέξη (τ)άυρων μιας και την λατρεια της αρτέμιδος στην περιοχή της βραυρώνας την έφερε η η Ιφιγένεια μαζί με τον Ορέστη τον αδερφό της, από τη χώρα των (Τ)-αύρων (Κριμαία) όπου ήταν ιέρεια στο ναό της Αρτέμιδος. η Ιφιγένεια μαζί με τον Ορέστη τον αδερφό της, από τη χώρα των Ταύρων (Κριμαία) όπου ήταν ιέρεια στο ναό της Αρτέμιδος.

Βολισσός: εκ του βαλλω το δεύτερο συνθετικό τελειώνει σε ΣΣΟΣ (Δωρική διάλεκτος) ή ΤΤΟΣ (Αττική διάλεκτος), χρησιμοποιείται σε βουνά, λοφίσκους, φύλες , ποταμιά που πηγάζουν η περνούν από βουνά λοφίσκους περιοχές παραθαλάσσιες κλπ τέτοιες λέξεις είναι Μολοττός, κυπάρισσος, Λύττος .

Με αυτές της καταλήξεις μεταφορικά εννοούσαν τον μεγάλο τον δυνατό τον υψηλό, τον τεράστιο σε διάσταση άνθρωπο θα λέγαμε αυτός που είναι σαν βουνό ο δυνατός ο ψηλός Η Βολισσός είναι κτισμένη αμφιθεατρικά στην πλαγιά λόφου.

Γυνή: μεταφορικά μπορούμε να πούμε πως συνδέεται με την γήν  Δήμητρα < αρχαία ελληνικήΔημήτηρ < δᾶ (δωρικός τύπος του γῆ) + μήτηρ που είναι η θεα της γονιμοτητας.

Κατά τόν Πλάτωνα, «Οὐ γὰρ (ἡ) γῆ μεμίμηται (μιμεῖται) κυήσει καὶ γεννήσει, ἀλλά ἡ γυνή (τήν) γῆ» (Μενέξενος). Ἡ γυνή μιμεῖται τήν γῆ καί «τὸ ὄνομα γυνὴ ἐκ τοῦ γονὴ μοι φαίνεται εἶναι» (Κρατύλος).
«Γυνή, παρὰ τὸ γεννᾶν, ἥ γῇ ἐοικέναι (ὁμοιάζει μέ τήν γῆν), ἐν τῷ σπείρεσθαι καὶ γεννᾶν». Πτολεμαῖος γραμματικός.
Ἡ κοιλία τῆς γυναικός ἀποκαλεῖται καί ἄρουρα=καλλιεργήσιμη γῆ. ἄροτος=σπορά, καρπός, «ὁ ἄροτος(γονιμοποίηση) ὁ ἐν γυναικί», εἶναι ἡ παιδογονία, «παῖδες ἐπ’ ἀρότῳ»= οἱ γνήσιοι, οἱ ἐκ νομίμου γάμου.

Γλώττα: στέφανος βυζάντιος είστεν λωοί άνθρωποι και λωά λέτεν… είστε άνθρωποι του λογού, λόγιοι, μορφωμένοι και λόγια λέτε (γ) λωά+ώτα (το όργανο εκείνο που παράγει λόγω.. λόγια+ακοή (συνδέεται με την ακοή)

Γόρτυνα, γόρτυς, γόρδιος, Λιγόρτυνος, γορτ. Οι πόλεις Γόρτυνα λιγόρτυνος και το όνομα Γόρτυς σημαίνει οχυρωμένος δηλαδή ο ισχυρά οχυρωμένος οι αρχαίοι μας λένε τι σημαίνουν αυτές οι ρίζες αλλά κ μπορούμε να τις βρούμε κ σε σχέση με άλλους λαούς δεν είναι προελληνικές είναι ελληνικές γόρτυς Γόρτυνα η Λάρισα δηλ Ακρόπολη οχυρό κ υπάρχει κ στην λουβική γλώσσα η ρίζα.

Γοργόνα: η ριζα γοργ γοργός έχει πρωταρχική σημασία “αυτός που προκαλεί φόβο, τρόμο με την όψη ή το βλέμμα του γορ-γορ γοργώ όνομα ταυτισμένο με τη Μέδουσα το οποίο όμως πιθανόν αποτελούσε και γενικό χαρακτηρισμό των τριών θυγατέρων του Φόρκυος, δηλαδή των τριών Γοργόνων διπλασιασμος ριζας”. απο τα ελληνιστικα και μετα ειχε την σημασια του γρηγορος. Φόρκιδες ήταν οι Γραίες, οι Γοργόνες και οι Σειρήνες (για κάποιους συγγραφείς και η Σκύλλα και η Χάρυβδις). Οι Φόρκιδες έμειναν περιβόητες ως σύμβολα της τρομακτικής ασχήμιας, πιθανώς αλληγορία ή υποδήλωση για τα δυσάρεστα αποτελέσματα της αιμομιξίας.

Γρύπας: ισως εκ του γρύζω < αρχαία ελληνική γρύζω.. ενα πλάσμα που γρυλίζει ίσως να έχει σχέση και με το ιταλικό grappare γράπωσα.

Γυγαί: σημαίνει παππούδες στα αρχαία ελληνικά συμφωνά με τον Łukasz Niesiołowski-Spanò πολωνο ιστορικο αλλα και του Marek Węcowski στην εργασια τους https://www.academia.edu/…/Anatolian_Influences_on_Greek η λέξη λένε ότι είναι ανατολικής προέλευσης εγώ λέω ότι ίσως συνδέεται με την λέξη γραιός, γραῖα, γραιοί γραίγος αρσενικό

ετυμολογική γραφή του γρέγος για συσχετισμό προς το Γραικός … γέρος.

Γέφυρα: αγνώστου έτυμου ίσως από το γη γαία και το φυρώ φυρώ < αρχ. ελλ. εκτεταμένος τύπος του φυράω-ῶ που περιορίστηκε στη σημασία της ανάμειξης αλευριού και νερού για να γίνει φύραμα, ζυμάρι, ενώ φύρω ανακατώνω κάτι για να καταστρέψω ή μολύνω, συγχέω, φέρω άνω κάτω

μεταφορικά μπορούμε να πούμε οτι είναι εκείνη η κατασκευή η οποία ανακατέυει” την γη την ¨”αναμιγνύει” την “ζημώνει” την ενώνει. δαΐ Μάχη εκ του δαιώ.. καίω.

Δάνος: ο θάνατος στην μακεδονική διάλεκτο όπως κ ο Δαναός εκ του δα =γη και ναιώ= κατοίκω διαμένω η του δίδωμι.

Δαρδανός, Δάρδανος: αναδιπλ. τύπος του δάνος (θάνατος) –

Δαναός: δηλ αυτός που κατοικεί στην Γη

συνδιασμός με τον Ηρι-δανός, Δάνουβις, Δάναπρις ποτάμια που ρέουν πολλές λέξεις έχουν αρκετές σημασίες πχ το Άργος που σημαίνει πεδιάδα στα πελασγικά έχει ελληνικές ρίζες…, γρήγορος στα αρχαία ελληνικά.  η το τρίτω τρίτο που έχει διάφορες σημασίες κρανίο, τρίτη στην σειρά ιωνική διάλεκτο και άλλα..

Δέπας: 1. είδος ποτηριού, χρυσού ή αργυρού με επιχρυσωμένα χείλη, που τό χρησιμοποιούσαν κυρίως για σπονδή

2. μετάλλινο ή πήλινο ποτήρι με δύο λαβές
3. το χρυσό ποτήρι, μέσα στο οποίο, σαν σε λέμβο, ο Ήλιος περνούσε τον ωκεανό τη νύχτα, πλέοντος από τα δυτικά στα ανατολικά. λενε πως Ο τ. δέπας είναι δάνεια λ., μεσογειακής προελεύσεως, όπως και πολλές άλλες λέξεις με τη σημασία τού δοχείου (πρβλ. μυκην. dipa)]. εγώ λέω πως είναι από το δέω (έχω ανάγκη,χρειάζομαι) όπως η λέξη δέηση

Δάφνη:  εχει μεταφορική και κυριολεκτική σημασία πάμε να δούμε την μεταφορική σημασία από το δα και το άφνω, επίρρημα (βλ. ΕΥΡ. Μήδ. 1205)

Από τη λέξη αυτή παράγεται το επίρρημα «ἄφαρ» που σημαίνει αμέσως, γρήγορα, χωρίς καθυστέρηση (βλ. ΙΛ. 22.270) Πηγή- βιβλιογραφία από το ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ , Franco Montanari, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΗΜ. Ν. ΠΑΠΑΔΗΜΑ (ΑΘΗΝΑ 2013) Η νύμφη Δάφνη ήταν κόρη του ποταμού Λάδωνα ή κατ’ άλλους του Πηνειού και της Γαίας (Γης). Την ερωτεύτηκε σφοδρά ο θεός Απόλλων, που άρχισε να την κυνηγάει ασταμάτητα. Εξαντλημένη η Δάφνη παρακάλεσε τη μητέρα της, τη Γαία, να τη βοηθήσει, και έτσι μεταμορφώθηκε σε δέντρο, όταν ο Απόλλων προσπάθησε να την αγκαλιάσει. αυτη μεταμόρφωση έγινε γρήγορα χωρίς καθυστέρηση. Ο Απόλλων, τότε, για να παρηγορηθεί έκοψε ένα κλαδί από το δένδρο και στεφανώθηκε. Από τότε η δάφνη είναι το ιερό φυτό του θεού Απόλλωνα ακόμα μια μεταφορική σημασία ίσως είναι απο το δα και αφην,  ἀφνειός =πλούσιος. Δηλαδή, ο πλούτος της γης που συνδέει το φυτό και το φύλλωμα του με τον χώρο των Δελφών,το μαντείο της Γαίας και έπειτα του Απόλλωνος. και κυριολεκτική ίσως από το φοινός (κόκκινο) < φένω (=σκοτώνω) < ιαπετική ρίζα -φεν και φον- και -φαν αυτός που έχει το βαθύ κόκκινο χρώμα του αίματος, αιματώδης

αιμοχαρής, αιμοδιψής, αιμοβόρος

φονικός δάφνη η πιο γνωστή ποικιλία δάφνης έχει κόκκινα άνθη δάφνη η βάια Στα αρχαία ελληνικά η κοκκινομάλλα ή κοκκινοπρόσωπη.

Από την Κοπτική λέξη ‘Bai’ προέρχεται το υποκοριστικό «βαΐον» (κλαδάκι φοίνικα) του ουσιαστικού «βάις» (κλαδί φοίνικα) και σημαίνει “η στεφανωμένη με βάγια”.

Δελτός: πινακίδα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για γράψιμο, συνήθως τριγωνικού σχήματος δελτίο < αρχαία ελληνική δελτίον

Δούλος:  Αγνώστου ετυμολογίας στην αρχαία ελληνική κοινωνία. Ορισμένοι δούλοι είναι αιχμάλωτοι πολέμου, υποταγμένοι πλήρως στη θέληση ατόμων που κερδίζουν από το μόχθο τους. Άλλοι ζουν σχεδόν κάτω από τις ίδιες συνθήκες με τον κύριό τους, μέσα στα όρια του οίκου. Άλλοι είναι δημόσιοι δούλοι, άλλοι εργάζονται στα ορυχεία, ενώ από τον Δημοσθένη έχουμε αναφορά για τη σωματική τιμωρία τους. Ισως από το δόλιος -α -ο αυτός που έχει πάθει πολλές συμφορές, καημένος, κακομοίρης κ αυτός που ενεργεί με δόλο. δοῦλος < μυκηναϊκή 𐀈𐀁𐀫 (do-e-or) /dohelos/ < χαναανική *dōʾēlu «υπηρέτης, ακόλουθος».

Εκ ρίζας -δολ η οποία δηλώνει τέχνασμα, εργασία που απαιτεί τέχνη, Δόλιχος δρόμος δεν είναι μόνον ο μακρύς και ευθύς, αλλά αυτός που αναγκαστικά στρέφει προς τα οπίσω αφού το στάδιον δεν έχει το απαιτούμενο μήκος. Επίσης ο δόλων είναι μικρό αλλά κρυφό εγχειρίδιων. Δόλιος ο πανούργος έχουμε εκφράσεις όπως δουλέυω τον άλλον δηλ εξαπατώ, δάλωμα και Δουλική συμπεριφορά η υποταγμένη.

Επίδαυρος: πάντως αν τις χωρίσουμε βγαίνει το κάτωθι νόημα επι-δα-αυρα … δα=γη επί γης αύρα…επί γης και αέρα γτ έχει κ αυτή την σημασία μαγνητικά παιδια, ενέργεια όπου άυρα έχει σχέση με την ενέργεια στις διάφορες επιδάυρους υπήρχε κ ένα ιερό του Ασκληπιού κ με αυτό έχει σχέση κ η ετυμολογία.

Επίδαμνος: πόλη της Αλβανίας Επι-δα-αμνος…. επί γης αμνός η  δάμνημι, = δαμάζω

Ερύμανθος: το έρυμα σημαίνει οχύρωμα ο Ερύμανθος ήταν μυθολογικό πρόσωπο γιος του Απόλλων υπάρχει πόταμος και βουνό με μεγάλη άνθηση από το ἔρυμα που προέρχεται από το ερυω 1. τραβώ, σύρω στο έδαφος, γενικά με την έννοια τής ορμής και σφοδρότητας ερυμανθος μέσο για προστασία, προφύλαγμα

ἐσθλός: o καλός, αγαθός ανδρείος, γενναίος ευγενής πλούσιος αίσιος

άξιος ίσως από το ἆθλος < ἄεθλος ρίζα κοινή με το ἄεθλον και ἆθλον (το βραβείο)ο αγώνας για κάποιο βραβείο, η άμιλλα ο μόχθος

Ερμηνεία… Ερμής: κάποιοι το κολλάνε γτ είναι ο θεός της επικοινωνίας. μηνυω ρίζα σε λέξεις όπως μήνυμα αποκαλύπτω, φανερώνω

Ερμής θεός της επικοινωνίας

Εκ του ειρμός που είναι η ακολουθία σκέψεων

Εκάβη: ιδια ριζα με την εκάτη εκαταιος  εκάς μακρια και βη βαίνω

Ζώμινθος η ζόμινθος: η Ζόμιθος ίσως εκ του ζο ουδέτερο εκ του ζώα -μινθός, μινθόω δηλαδη κόπρος o ησύχιος Η λ. μίνθος με επίθημα -θος (πρβλ. ὄνθος, σπέλεθος) ίσως σχηματίστηκε από τη λ. μίνθη «μέντα» κατ’ ευφημισμόν (πρβλ. τη γλώσσα του Ησυχίου «μίνθα  Κατ’ άλλη άποψη, πρόκειται για πελασγικό δάνειο, ενώ κατ’ άλλους η λ. έχει ΙΕ και συνδέεται ή με σμυρίζω και μύδος «σήψη, υγρασία» ή με μι(F)αίνω, μι(F)φαρός δηλαδή η ορεινή περιοχή που έχει υγρασία, η σήψη από ζώα

Ζάκαθος κ Ζάκρος: στην Σητείας ζας=Δίας κ άθος στάχτη κ αθός= ανθός και η λέξη άκρος.

<ἄκανθαι>· ἄκανοι, ῥάχεις

<ἀκανθές>· ἀκανθῶδες

<ἀκανθίας>· τέττιγος εἶδος

<ἀκάνθινον>· ῥάμνος. καὶ ἐχῖνος

<ἀκάνθιον>· ἀκάνιον

<ἄκανθα>· λεύκη, ἢ μελάμφυλλον r

[<ἄκανθον>· ἄγναπτον]

<ἀκανθόνωτος>· ἐχῖνος

<ἄκανθος>· περίραμμα ὑφασμένον. καὶ ζῷον, φυτόν, καὶ πτηνόν

<ἀκανθυλλίς>·

Ζάκυνθος: ζα~ ζας~ζευς ισως απο τα 7000 ήδη ανθέων που υπάρχουν στο νησί .

Ζας ~ νησί του ζα: είναι νησί όπου γεννήθηκε ο Δίας κ η λεξη ἀκίς 

Ήλιος: πάμε λίγο με την μυθολογία δήλιος Απόλλων εκ της Δήλου Δήλος ετυμολογικά σημαίνει ο ορατός ο φανερός

Ήφαιστος, ηφαίστειο, ηφαιστια ΄πόλη λήμνου και φαιστός κρήτης: το όνομα βγαίνει από τις ιδιότητες του θεού.  ετυμολογείται από την αρχαία ελληνική λέξη (ρήμα) “ἧφθαι” που σημαίνει αναμμένο είναι, ή κατ΄ άλλους (Μαξ Μίλλερ) από το όνομα Ήβη < αρχαίο Ἥβη (= νεότητα) κατά μετατροπή του β σε φ, αποτέλεσε την ανθρωπόμορφη ακμάζουσα θεότητα της φυσικής δύναμης του πυρός άλλη ιδιοτητα του θεου μας δείχνει η λέξη φαιός (λόγιο) σταχτής, που έχει το χρώμα της στάχτης, σκουρόχρωμος, γκρίζος παράγωγα της φωτιάς φάω < στην ευρωπαικη ομογλωσσια θεωρητικα ρίζα *bʰā (λάμπω) όπως και το σανσκριτικό bhās (λαμπρότητα)

Ηριδανός: εκ του ἠρίον» (Ψ126), που σημαίνει τύμβος, μνήμα, τάφο, Ηρι-δανός..δάνος μακεδονικά θανάτος ονομάζεται ο ποταμός που περνά μέσα από τα ἠρία, τους τάφους, δηλαδή το ρέμα του νεκροταφείου. Συνώνυμοι ποταμοί

Θάλαττα: ίσως, πιθανός εκ του αλς και ακταίος όπως Αττική ακτική… Απολλόδωρος και Πάριο χρονικό και θάλασσα εκ του αλς και λάσιος κυριολεκτική έννοια πυκνός αλλά και μεταφορική του πολύ δηλαδή ένας χώρος με πολύ αλάτι.

Θετταλός: ίσως εκ του θέτις (Νηρηίδα) μεταφορικά η θάλασσα αλλά και η θέση διότι   Τα σ και τ εναλλάσσονται. και το ἁλός με την ιδία σημασία και Θεσσαλία εκ της θέτις και αλιεύω

Θησαυρός: θείς • (theís) , μελ θησῶ aorist active participle of τίθημι (títhēmi) σημαίνει τοποθετώ κάτι κάπου και ίσως το αυρός μεταφορικά όχι με την έννοια της ενέργειας διότι η αύρα μπορεί να είναι ορατή μονό από από μυημένους υποθετικά όπως και ο θησαυρός είναι “ορατός” μονό από τους μυημένους. επιπρόσθετα μπορούμε να πούμε aurum (χρυσός) Rhoticization of Old Latin ausum, from Proto-Italic *auzom, υπάρχει ένα υλικό ο αυρόχαλκος είδος χαλκού αυτό ήταν μια σύνθεση χρυσού- χαλκού.

Θίασος: ετυμολογια εκ του θίος= θεός, ιασο ιάσω= ιώμαι = θεραπεύω. δες ιάσων ιάσον , άσω, μέλλ.του άδω]- τραγουδώ, άσμα μια ελεύθερη μετάφραση εκ του θεού το άσμα θεραπέυομαι ίασος < αρχαία ελληνική θίασος (βακχική, θρησκευτική ομάδα) (θέατρο) ομάδα ηθοποιών ή άλλων καλλιτεχνών που παρουσιάζουν ένα θεατρικό έργο ή άλλο θέαμα

(στην αρχαιότητα) ομάδα πιστών του θεού Διονύσου

※ Σὰν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’, ἀκουσθεῖ

ἀόρατος θίασος νὰ περνᾶ

μὲ μουσικὲς ἐξαίσιες, μὲ φωνές—

Θεραπέυω: απο την μελετη του γλωσσολόγου και αρχαιολόγος Zsolt Simon προσπαθεί να συγκεντρώσει σε ενιαίο κείμενο όλα τα δάνεια που έχει δεχθεί η αρχαία ελληνική γλώσσα ΛΕΞΕΙΣ “ΠΡΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ”/”ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΕΤΥΜΟΥ” οπως θεώρει την λέξη για εμένα είναι ελληνική… θεραπέυω μάλλον εκ του θέρω.. (θερμός, ζεστός) θέρος < αρχαία ελληνική θέρος < πρωτοελληνική *tʰéros

Θέρισο η Θέρισσος: Κρήτη “προελληνικό” όπως ματρυράει το όνομα αν και το βλέπουμε γραμμένο μολις τον 16 αιώνα μχ θέρω (θερμός, ζεστός) και την καταλληξη ηττος ΣΣΟΣ (Δωρική διάλεκτος) ή ΤΤΟΣ (Αττική διάλεκτος), χρησιμοποιείται σε βουνά, λοφίσκους, φύλες , ποταμιά που πηγάζουν η περνούν από μια ελεύθερη απόδοση θα λέγαμε ο θερινός τόπος που υπάρχει λόγω χαμηλής θερμοκρασίας  δηλ εκείνος ο τόπος που το καλοκαίρι-ηττά(μεταφορικά)

Ιάκυνθος: που είναι φυτό

Ιλισσός: ή ειλισσός πήγαζε στον Υμηττό πιθανολογώ πως η ριζα είναι η λέξη εἵλη = θερμότης, θερμότητα του ηλίου ίσως συνδέεται με τις λέξεις Ίλι-ον Τρωάδα και Ίλι-ον Αττικής και όλες αυτές συνδέονται με την λέξη ήλιος . στην όχθη του υπήρχαν ιερά και άλλα δημόσια οικοδομήματα, μεταξύ των οποίων το Ολυμπιείο (Δίας), το Πύθιο (Απόλλων) Ολύμπειο από τον Όλυμπο ολο-λαμπρός κ το Πύθιο του Απόλλων που ήταν θεός του ηλίου ίσως για αυτό φτιάξανε αυτά τα ιερά στην όχθη του.

Ιλλύριος: συνοπτικά και μαζεμένα ετυμολογία που έχει σχέση με τον μύθο… Ιλλυρία έχει την εξής ετυμολογία που έχει σχέση με την μυθολογία εκ του ἴλλω άλλη μορφή του ειναι εἴλω σημαίνει στρίβω, συμπιέζω, συστέλλω συμφωνά με τον μύθο προς τα τέλη της ζωής τους, οι γονείς του Ιλλυριού, αλλά και ο ίδιος, έφυγαν από τη Θήβα και πήγαν στην Ιλλυρία, έχοντας πάρει τη μορφή φιδιών ή δρακόντων αυτό ταιριάζει και στον μύθο και την μορφή των φιδιών που συμπιέζουν στρίβουν το θήραμα αλλά και Ίλλω=κυλώ και συστρέφομαι + Ροή=αυτός που προχωράει κυλώντας και συστρεφόμενος. Στην Ιλλυρία πέθαναν και ενταφιάσθηκαν. Τους «τάφους» τους, τους έδειχναν στους ιστορικούς χρόνους της αρχαιότητας. Η ριζα ill πχ στα παλιά σκανδιναβικά σημαίνει κακό η μορφή του φιδιού έχει συνδεθεί με το κακό άλλη ρίζα είναι εἵλη = θερμότης, θερμότητα του ηλίου ίσως συνδέεται με τις λέξεις Ίλι-ον Τρωάδα και Ίλι-ον Αττικής γτ απο το ειλη ο (ιλ)υσσός γράφεται και σαν ειλισσός ρίζα εἵλη = θερμότης τα φίδια και γενικά τα ερπετα ειναι ψυχρόαιμα ζώα

ιλ… ιλλ..υριος απο το ἴλλω .. έχουμε το εἴλω αλλα και απο το ιλυ.. εχουμε το εἵλη.

Ιχώρ:  Στη μελέτη του “Anatolian influences on Greek” (2018), ο γλωσσολόγος και αρχαιολόγος Zsolt Simon μας δίνει την λέξη σαν προελληνική εγώ πάλι νομίζω ότι είναι ελληνική ίσως συνδέεται με την λέξη χόριο < (καθαρεύουσα) χόριον < αρχαία ελληνική χόριον 1. η βασική στιβάδα του δέρματος, κάτω από την επιδερμίδα

2. ο υμένας που περιβάλλει το έμβρυο

ιχώρ είναι 1. αιθέριος χυμός που ρέει στις φλέβες των θεών (ή το αίμα των θεών),

2. το αίμα ή το υγρό που ρέει από μισοψημένο κρέας,
3. το υδατώδες μέρος των ζωικών χυμών ή τον χυμό των φύλλων,
4. το δηλητήριο φιδιών,
5. το πύον
6. τα υγρά που ρέουν κατά τον τοκετό, έννοιες δηλαδή που αναφέρονται σε βιολογικά υγρά ζωτικής σημασίας.
7. τα ρευστά του φλοιού της Γης. Αυτός είναι ένας παραλληλισμός που οδηγεί στην θεώρηση της ζωντανής Γης. Η λέξη χρησιμοποιείται εδώ συμβολικά για να συνδέσει την πρωτογενή αντίληψη της ζώσας Γαίας ( = Γης) με σύγχρονες αντιλήψεις των Γεωεπιστημών. και για να το παω πιο πολυ ιχώριν κρόκκος αυγού στα ποντιακά ιχώρ (αίμα θεών) χόριον < αβέβαιου ετυμ.

Ουσιαστικό χόριον ουδέτερο ο υμένας που περιβάλλει το έμβρυο η μεμβράνη που περιβάλλει το αυγό ο υμένας, ο χιτώνας που περιβάλλει και προστατεύει το μάτι. το χόριο περιλαμβάνει τα αιμοφόρα αγγεία (ιχώρ)

Κύδων: έχτισε την πόλη Κυδωνία από το όνομά του, στη δυτική Κρήτη (τα σημερινά Χανιά) ριζα η λέξη κῦδος Ουσιαστικό

κῦδος ουδέτερο

η δόξα

ως χαρακτηρισμός προσώπων

ὦ Νέστορ Νηληϊάδη, μέγα κῦδος Ἀχαιῶν (Όμηρος, Ιλιάδα Ξ 42)

κυδάνω(=καυχιέμαι) κύδων αυτος που καυχιεται για την δοξα του. Ίσως έχει σχέση και με το φρούτο τους Βίους Παραλλήλους του Πλουτάρχου, ο Σόλων λέγεται ότι θέσπισε διάταγμα με βάση το οποίο «η νύφη και ο γαμπρός θα έπρεπε να κλείνονταν σε ένα δωμάτιο και να φάνε ένα κυδώνι μαζί»[3] Αναφέρεται επίσης ότι ο Πάρης προσέφερε στη θεά Αφροδίτη ένα κυδώνι. Ο καρπός ήταν επίσης γνωστός στους Ρωμαίους.

Κρόνος: (τιτάνας) στην κρητική διάλεκτο το Χ γράφονταν κ πχ χοίρος κοίρος ίσως εκ της χοάνος κ ροής κλεψύδρα μέτρησης χρόνου.

Κόρινθος: ίσως από το κόρυς και το ανθός εις κεφαλήν ανθός λόγω της Ακροκορίνθου.

Κήρινθος: από την κηρήθρα και τα άνθη είναι περιοχή στην Εύβοιας.

Κνωσός, Κνωσσός αλλά και γνωσός: ίσως από το κναίω κνῶ σημαίνει τρίβω, ξύνω και το νῶ που σημαίνει πλέω κολυμπώ δηλαδή «η πόλη» που επεξεργάζεται το ξύλο δημιουργεί πλοία και πλέει. Περιγράφει Έναν λαό με ναυτοσύνη οι μινωίτες ήταν κυρίαρχοι στην θάλασσα και από το γνωσός ρίζα το γνώση δηλαδή ένας λαός με γνώση .

Κίνδυνος: Κινώ +δύω σημαίνει ότι χάνομαι βυθίζομαι  ξεπέφτω ίσως να είναι και έτσι η συνδιασμός ριζών δύναμαι κινώ δύω…δηλ αυτός που κάνει κάτι και από την πράξη αυτή βυθίζεται, πέφτει στον κίνδυνο και δύναμαι (λόγιο) μπορώ, έχω τη δύναμη ή τη δυνατότητα (να κάνω κάτι)

Κυπάρισσος: Κυπάρισσος: αρχαίος είναι ήρωας της ελληνικής μυθολογίας Η Αντίκυρα κατά τα μυκηναϊκά χρόνια ήταν το σημαντικότερο λιμάνι των Φωκαίων. Το όνομα «Κυπάρισσος», σύμφωνα με τον Στέφανο τον Βυζάντιο, οφείλεται είτε στην αφθονία των κυπαρισσιών στην περιοχή, είτε στον επώνυμο ήρωα και ιδρυτή της πόλης, τον Κυπάρισσο, ο οποίος είναι γιος του Μινύα και αδελφός του Ορχομενού.

Κυπάρισσος, κυπρίζω, κύπρος: το κυπρίζω ξέρουμε πως σημαίνει ανθώ ακμάζω ίσως αρχικά όλα αυτά συνδέονται με το κύω που σημαίνει φουσκώνω, διογκώνομαι όποτε κυπάρισσος κυπαρίσσι είναι το δέντρο που ακμάζει μεγαλώνει και η κατάληξη ΣΣΟΣ (Δωρική διάλεκτος) ή ΤΤΟΣ (Αττική διάλεκτος), χρησιμοποιείται σε βουνά, λοφίσκους, φύλες , ποταμιά που πηγάζουν η περνούν από βουνά λοφίσκους περιοχές παραθαλάσσιες κλπ τέτοιες λέξεις είναι Μολοττός, κυπάρισσος, Λύττος . Με αυτές της καταλήξεις μεταφορικά εννοούσαν τον μεγάλο τον δυνατό τον υψηλό, τον ορμητικό τον τεράστιο σε διάσταση άνθρωπο θα λέγαμε αυτός που είναι σαν βουνό ο δυνατός ο ψηλός

Κρήτη: το όνομα της το πηρέ από τους Κουρήτες είναι δαίμονες στην αρχαία ελληνικής μυθολογίας ήταν αυτοί που φρόντιζαν τον Δία κατά την γέννηση του ρίζα curo < cura η ριζα κρ σε λεξεις οπως Κράτος κραναία κραταιός κρανίο Κρόνος κρότος η ρίζα κρ δείχνει αρχικά κάτι ισχυρό δυνατό από το kre- tes

Καταιγίδα: καταιγίδα < (λόγιο) αρχαία ελληνική [1] < κατ(α)- + αἰγίς

Η σημασία της λέξης προέρχεται από την ασπίδα του Δία, που παριστανόταν ως αιγίδα, ένα χιτώνα από δέρμα κατσίκας, και πιστευόταν ότι, όταν την έσειε δυνατά, προκαλούσε θύελλα.

και μια πάραετυμολογία που ίσως συνδέεται όμως κατ-αι(θ) αποκομμένος τύπος του αιθώ γη δηλαδή κατά καίω η φλέγω την Γη αλλά και αἶα με τη σημασία τής «γης» αλλά και αιωρώ < αρχαία ελληνική αἰωρέω / αἰωρῶ κάτι που κινείται στον αέρα.. υγ είπαμε κάποια πράγματα για την αίγα σαν αναγραμματισμός της γαίας κατά..(αιγίς)αίγας…γαίας

Κύρτος: στο κρητικό αλφάβητο εναλλάσσονται τα χ,κ,γ αρα κύρτος γυρτός η γερτός έχουμε την αρχαία γυρτώνη λαρισας αυτος που γέρνει….. κατα Zsolt Simon Στη μελέτη του “Anatolian influences on Greek” (2018) την θεώρει προελληνική την ρίζα για εμένα είναι ελληνική.

Κυανός: συμφωνά με τον γλωσσολόγο και αρχαιολόγο Zsolt Simon την λέξη την συνδέει με την χετιτική γλωσσά όμως έχουμε τις αρχαίες ελληνικές λέξεις ωκεανός και ὠκύαλος που κινείται με ταχύτητα στη θάλασσα επίθετο για πλοία, το καράβι που κινείται πάνω από το νερό γοργά όπως βλέπουμε συνδέονται με την θάλασσα.. κυανός…νεω…πλεύση(θάλασσα)σκουρόχρωμος, που έχει το βαθύ χρώμα του ουρανού, σκούρος μπλε θαλασσής, γαλάζιος, μπλε

Κάλυδνος: μυθολογίκο πρόσωπο καλύδνα πρώην όνομα Καλύμνου και ένα από τα ονόματα της τενέδου. υδνό είναι ένα είδος μανιταριού Αβέβαιης ετυμολ. Έχουν διατυπωθεί από τους μελετητές διάφορες απόψεις για σύνδεση τής ονομασίας τού φυτού αυτού, όπως με τη λ. ὕδωρ μέσω μιας σημ. «χυμώδης» ή με το ρ. ὕει «βρέχει» (βλ. ὕω) μέσω μιας ερμηνείας «φυτό που φυτρώνει με τη βροχή», αν έχει ρίζα το ύδωρ η καλυδνος είναι μια περιοχή με καλά νερά

ύδνον < είτε από το ύδωρ, είτε από το ρήμα ύει(βρέχει)

Ουσιαστικό[επεξεργασία]

ύδνον ουδέτερο

εδώδιμο μανιτάρι

Κισσός: η Χορτιάτης βουνό η κατάληξη σσος συνδέεται με βουνά και άλλα κίω <   προχωρώ, πορεύομαι καταλληξη ηττος ΣΣΟΣ (Δωρική διάλεκτος) ή ΤΤΟΣ (Αττική διάλεκτος), χρησιμοποιείται σε βουνά, λοφίσκους, φύλες , ποταμιά δηλαδή αυτός που προχώρα στο βουνό . υπάρχει  και κισσός φυτο.

Κίσσα: πτηνό δεν έχει σχέση με τα αλλά ονόματα δεν εμπίπτει στην κατηγορία τοπωνυμία Sanskritकीकि (kīki, “κίσσα”), किकिदीवि (kikidīvi, “μπλε κίσσα; περρδικα”) and Old Englishhigora (“καρακάξα”).

Κέραμος: λέξη ήδη μυκηναϊκή, που για την ετυμολογία της έχουν προταθεί διάφορες θεωρίες, όπως ότι πιθανώς συνδέεται με το ρ. «κεράννυμι» (με τη σημασία αναμιγνύω)

Κόθορνος: σημαίνει μπότα με χοντρή σόλα που δενόταν μπροστά με κορδόνια και ταίριαζε και στα δυο πόδια .  κόθος την ελληνική μυθολογία ο Κόθος ήταν ήρωας της Ιωνίας, γιος του Ξούθου και αδελφός του Αίκλου

Κώρυκος: αβέβαιης ετυμολογίας για εμένα ελληνικό 1. σάκος από δέρμα 2 δερμάτινη φαρέτρα 3. κοχύλι έχουμε το αρχαίο ελληνικό χόριο η βασική στιβάδα του δέρματος, κάτω από την επιδερμίδα έχουμε το λατινικό corium (n.)”Εσωτερικό στρώμα του δέρματος,”λατινικό corium “δέρμα, απόκρυψη, δέρμα”, που σχετίζεται με φλοιό,” δέρμα θα αναφέρω ξανά στην κρητική αρχαία γλωσσά τα γ,χ,κ εναλλάσσονται το όνομα Κώρυκος μπορεί να αναφέρεται:

Στις παρακάτω αρχαίες ελληνικές πόλεις:Κώρυκος Λυκίας: αρχαία ελληνική πόλη και λιμένας στην Λυκία της Μικράς Ασίας, ανακριβούς τοποθεσίας. Κώρυκος Κιλικίας: αρχαία παραθαλάσσια πόλη στην Κιλικία της Μικράς Ασίας. Κώρυκος (Κρήτης): αρχαία ελληνική πόλη στην Κρήτη, ανακριβούς τοποθεσίας.

Στις παρακάτω γεωγραφικές τοποθεσίες:Κώρυκος (βουνό στην Κρήτη): βουνό της Κρήτης στην αρχαιότητα. Κώρυκος (ακρωτήριο): αρχαία ελληνική ονομασία για το ακρωτήριο Γαμβούσα. Κώρυκος (βουνό στις Ερυθρές Ιωνίας): βουνό της Μ.Ασίας στην αρχαιότητα. Κώρυκος (βουνό στην Κιλικία): βουνό της Μ.Ασίας στην αρχαιότητα.

Στο κώρυκος: εξάρτημα προπόνησης στο παγκράτιο και την πυγμή κατά την αρχαιότητα.

Σαν προσονύμιο του Δία: Ζεύς Κώρυκος

τα πρώτα “δοχεία” ήταν από δέρματα ζώων…

ισως το κώρυκος λεκανη- δοχειο που βαζουμε φαγητο στα γουρουνια η στις κοττες κλπ~ Χόριο είναι… η βασική στιβάδα του δέρματος, κάτω από την επιδερμίδα,

ο υμένας που περιβάλλει το έμβρυο ρίζα Κορ κωρ είπα για το κρητικό αλφάβητο… Παράγωγο κόρη το θηλυκό “σκεύος” που φέρει το έμβρυο.

Κόροντα, κόρος: “προελληνικο”…. είναι πρωτοελλαδικό η ρίζα είναι το κόρος αρχ. “νέος, παιδί” στην ελληνιστική εποχή η λέξη κόρος ήταν (ναυτικός όρος) για την χωρητικότητα των πλοίων ίσως και από το κορθυω =υψώνω, κορέννυμι-χορταίνω

Κύπελλο: κατά beeks αγνώστου ετυμολογίας από το αρχαίο ελληνικό κύπελλον (kúpellon) έχουμε το λατινικό cupa παλιό αγγλικό cype, cypa σουιδικο kupa, ολα περιγράφουν την κοιλότητα kupah “κοίλο, λάκκο,  υπαρκτη ριζα κυπ cup

Λέσβος: στα χετιτικά ως Lazba το λαζ~ υπάρχει εναλλακτικά με την μορφή του λάς στα μεσαιωνικά και στα πρώιμα γαλλικά λας όπως και στα αρχαία ελληνικά  σημαίνει λίθος και λαός στα Καταλανία κουρασμένος, στα γαλλικά έχει την σημασία τους άλατος και του κουρασμένου το άλας υπάρχουν και άλλες ετυμολογίες αλλά θα αφήσω την ελληνική και την γαλλική που συνδέεται με την θάλασσα. το αλας…ἁλός θάλασσα..

Λαβύρινθος: εκ του λα λαας σημαίνει λίθος και ανθός, άνθηση μεταφορική έννοια λίθινη ανάπτυξη, μια λίθινη δημιουργία συν την ρίζα λαβ..λαβή…η αρχαία ελληνική λαβή η η χειρώνια λαβή σε σχήμα Μαιάνδρου μια ελεύθερη ερμηνεία της λέξης είναι μια λίθινη δημιουργία σε σχήμα Μαιάνδρου

Λασίθι: Λάς σημαίνει λίθος κ λαός άλας;, λάσιος πυκνός τα γύρω βουνά από το Λασίθι είναι καταπράσινα Και το δεύτερο συνθετικό ἴθι  Του εἶμι πηγαίνω έρχομαι αυτός που πηγαίνει στην Πόλη του λίθου, στην περιοχή με το πολύ άλας και τα πυκνά δάση.

Λύττος η λύκτος: σημαίνει υψηλός Etymology: Acc. to St. Byz. also name of a town in Crete “διὰ τὸ κεῖσθαι ἐν μετεώρῳ τόπῳ”, = Λύκτος; so prob. also as appellative with Cretan assimilation κτ \> ττ (Schwyzer 316) – Isolated. After Guntert IF 45, 345 to Goth. liudan `grow’; rejected by Kretschmer Glotta 18, 236 f. Fur. 307 consider groups κτ, πτ etc. as typical for Pre-Greek. Θεωρείτε «προελληνικό» μα όπως είπαμε η κατάληξη ττος χρησιμοποιείται σε βουνά μεταφορικά μπορούμε να πούμε ότι βουνό…. εννοούσαν τον μεγάλο τον δυνατό τον υψηλό σαν βουνό.

Η λέξη λύκτος εκ (το λυκαυγές) συνδέεται με το φως.

Λυκαβηττός:  Ο Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς, ο λεξικογράφος του 5ου αιώνα π.Χ, ανέφερε ότι η ονομασία του Λυκαβηττού προερχόταν από την έκφραση «λυκοβατίας δρυμός», εξαιτίας των λύκων που είχαν φωλιές σε πολλά σημεία στην περιοχή των λόφων, που αργότερα ονομάστηκε Τουρκοβούνια. Άλλη εκδοχή αναφέρει πως η ονομασία προέρχεται από το λυκόφως λύκη δηλαδή το λυκαυγές,, ενώ κάποιοι ιστορικοί την αποδίδουν στην πελασγική λέξη Λουκαμπέτου. Σύμφωνα όμως με την ετυμολογία, Λυκαβηττός η είναι ο βράχος πάνω στον οποίο «βαίνει» και «άττει», δηλαδή ορμά το φως (λυκ) τη στιγμή που ο ήλιος ανατέλλει …. αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην βλέπουν το πρώτο φως οι αρχαίοι κάτοικοι της Αθήνας.

Λάρισα: Το όνομα της πόλης Λάρισας δεν έχει σχέση με την ονομασία φρούριο Ακρόπολη είναι μεταγενέστερο το όνομα αυτό έχει να κάνει με ακρόπολεις, φρούρια για εμένα προσωπικά η λεξη Λάρισα… φρούριο βγαίνει από το Λας, ρι..Ρέι ροή και το άρσις δηλαδή από την κύλιση σε κορμούς κ την ανύψωση λίθων για δημιουργία παρατηρητηρίου σε σημείο για έλεγχο μίας περιοχής. θα δούμε κ αλλά πράγματα σε στην ελληνική έχουμε την άρση δηλαδή την ανύψωση γιατί συνήθως αυτά φτιάχνονταν σε ψηλά σημεία. Υπάρχει και ο λάρισσος ποταμός που πιθανόν πήρε το όνομα της από την Λάρισα αλλά και άρω

 Ρηματικός τύπος

άρω

(να, ας, αν, ίσως κλπ) α’ ενικό υποτακτικής αορίστου του ρήματος αίρω

θα άρω: α’ ενικό οριστικής στιγμιαίου μέλλοντα του ρήματος αίρω

 .

Λάσπη: ελληνική μεσαιωνική λάς στα αρχαία συμβολίζει τον λίθο και τον λαό* εδώ ο λαός είναι ο άνθρωπος η μυθολογία μας λέει πως Κατά τον Λουκιανό, ο Προμηθέας, με την αρωγή της θεάς Αθηνάς, δημιουργεί τον πρώτο άνθρωπο (Χρυσό Γένος) από πηλό και φωτιά (κατά άλλους με το νερό του ήρωα Πανοπέα της Φωκίδας} αυτά για να πούμε πως ο πηλός που δημιούργησαν τον άνθρωπο είναι λάσπη

Ησίοδος λέει, μετά τον κατακλυσμό που αποφάσισε ο Θεός (αναφέρεται ως κατακλυσμός του Δευκαλίωνος στην θεογονία), εσώθησαν ο καλός άνθρωπος Δευκαλίωνας και η σύζυγός του Πύρρα. Τότε ο Θεός έστειλε σ’ αυτούς δια του αγγελιαφόρου τον Ερμή την εξής εντολή για να ξαναδημιουργηθεί η ανθρωπότητες: «Εσύ Δευκαλίων μαζί με την γυναίκα σου Πύρρα θα βαδίζεις συνεχώς μέχρι το τέλος σας και θα πετάτε πέτρες πίσω σας. Οι πέτρες που θα πετά ο Δευκαλίων θα γίνονται άνδρες και οι πέτρες που θα πετά πίσω της, η Πύρρα θα γίνονται γυναίκες». Έτσι ξαναέγινε ο λαός στον νέο κόσμο.  λασ-πη λάς σημαίνει…λαός λίθος πετρά και πη- από πηλός(είδος λάσπης )

Λέρνη: η λέρνα αγνώστου ετυμολογίας αναφέρεται άλλοτε ως ποταμός, άλλοτε ως πηγή και άλλοτε ως λίμνη λέρνος μυθολογικό πρόσωπο Λερναία Ύδρα έχουμε την λέξη λερός που σημαίνει βρόμικος και νηο- νάυς- νέω σημαίνει κολυμπώ, ρέω το ίδιο κ νάω ένα από τα ονόματα της Λέρου είναι λέρνη…….. Η Αρχαία Λέρνα (αναβλύζουσα πηγή) ή αλλιώς το νησί της Θεάς Αρτέμιδος.

Μολοσσός: η ετυμολογία της λέξης είναι από τις λεξεις Μολο – σσος. Πρόκειται για σύνθετη λέξη, με πρώτο συνθετικό το ΜΟΛ, ΜΟΛΟ, ΜΟΛΙ, ΜΑΛ κτλ, το οποίο στην αρχαία Ελληνική γλώσσα χαρακτηρίζει τον υπερθεματικό βαθμό. Ιδιαίτερα την μεταχειρίζονταν για να αποδώσουν τον ή το μεγάλο, τον ή το δυνατό, τον θορυβώδη ή το θορυβώδες, το ή τον υψηλό, το ή τον θηριώδη και κατ’ επέκταση ανώτερα μέλη του σώματος (κεφάλι), ανώτερες έννοιες (σκέψεις) και ανώτερες δυνάμεις. Μερικά παραδείγματα:

— ΜΟΛΟΣ: Ομηρικός μυθικός ήρωας, γνωστός από την πολύ ανθεκτική περιΚΕΦΑΛΑΙΑ του, αλλά και τον απόΚΕΦΑΛΙΣΜΟ του. Το έθιμο της περιφοράς του ΑΚΕΦΑΛΟΥ πτώματος υπήρχε μέχρι πρόσφατα στην Κρήτη.

— ΜΟΛΛΙΩΝ:Ο υπερίων δηλ. ο ανώτερος.

— ΜΟΛΛΙΟΝΕΣ: Οι πολύ καλοί μαχητές ή οι θηριώδεις.

— ΜΟΛΟΒΡΙΑ: Τα κουτάβια των αγρίων θηρίων.

— ΜΟΛΟΒΡΟΣ: Ο ακόρεστος τροφής δηλ. ο λαίμαργος.

— ΜΑΛΛΟΝ η ΗΤΤΟΝ: Πολύ ή λίγο.

Το δεύτερο συνθετικό ΣΣΟΣ (Δωρική διάλεκτος) ή ΤΤΟΣ (Αττική διάλεκτος), χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα σε βουνά. Π.χ. ΠαρναΣΣΟΣ, ΥμηΤΤΟΣ, ΟΣΣΑ, ΛυΤΤΟΣ κτλ. Και χαρακτηρίζει τον ή το ΟΡΕΙΝΟ. Συνεπώς η λέξη Μολοσσός όπως αποδίδεται από το λεξικό της Ελληνικής γλώσσας Liddel-Scott σημαίνει Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΡΕΙΝΟΣ δηλ. ο μεγαλόσωμος βουνίσιος. Και όπως το λεξικό ορίζει: ΜΟΛΟΣΣΟΣ ή ΜΟΛΟΤΤΟΣ, ο κατοικών στην ΜΟΛΟΣΣΙΑ-ΜΟΛΟΤΤΙΑ, ο εκ ΜΟΛΟΣΣΙΑΣ, θηλ. ΜΟΛΟΣΣΙΣ-ΜΟΛΟΤΤΙΣ και κατ’ επέκταση ΜΟΛΟΣΣΙΚΟΣ ή ΜΟΛΟΤΤΙΚΟΣ (ο ανήκων στους Μολοσσούς).

Μῆνις: Μῆνις ,μᾶνις δωρικό ,αιολικό σημαίνει οργή υπάρχει η συγγενείς λέξη μανίω υπάρχει η λέξη μένος που σημαίνει επιθετική ορμή με οργή με μένος συνήθως αλλά κ μανία που είναι ψυχική διαταραχή πιστεύω πως συνδέονται με την λέξη μέντωρ. συνδέονται σε μια βάση με την ρίζα μεν που σημαίνει μυαλό, έλεγχος σκέψης σε αρκετές γλώσσες.

Μυκαλησσός, Μύκονος, Μυκήνες: τα δυο πρώτα ίσως συνδέονται με την λέξη  μυχός (= το πιο βαθύ και εσωτερικό ενός πράγματος, μιας τοποθεσίας, κλπ),  δηλαδή μια περιοχή που εκτίνεται σε μεγάλο βάθος συνήθως το σημείο αναφοράς είναι παράκτιο σημείο… και δεύτερη ετυμολογία για την λέξη μήκυνες από την αρχαία ελληνική μύκης < ρίζα μυκ- όπως και στα μύσσομαι, μυκτήρ, μύξα για της μυκηνες. οι αρχαίοι Κρήτες προέφεραν κ αντί χ. Πρβλ. τα αρχαία Κρητικά: κοῖρος = χοῖρος, ἔκεν = ἔχεν Μυκ…Μυχ κλπ. Η Η Μυκαλησσός Πρώτη αναφορά στην

Μυκαλησσό γίνεται από τον Όμηρο στη ραψωδία Β’ της Ιλιάδος (Κατάλογος Νεῶν)[1], όπου απαριθμούνται οι πόλεις των Αχαιών που έστειλαν στρατό και πλοία για την εκστρατεία της Τροίας, μάλιστα της δίνεται το προσωνύμιο “εὐρύχορος”.

Μαντίνεια: πηρε το ονομα της απο τον μαντινέυς μάτις, συγγενικό με το λατινικό mens και το αρχαίο ινδικό mátih (Ηofmann) διότι ο ιερέας διάβαζε την σκέψη τα λόγια της ιέρειας

Μάραθος: εκ του μαραίνω και το άνθος όταν το κόψουμε πολύ γρήγορα μαραίνεται.

Μόλυβδος, μόλυσμα ….. μόλυσμα: Ετυμολογία απο το lexigram: μέλας < αρχ. μελ- “μελανό, σκούρο χρώμα, βρομιά”…. μέλαν-ς < melh₂-, *mel- (σκουρόχρωμος) με παρεκτεταμένη μορφή (σημασία «βρομίζω, λερώνω»).[1] Για το <ν> του θέματος, μόνον υποθέσεις: από το λεξικό lexigram Ίσως από παλιότερο θέμα *μελανο-. Επίσης, παραλληλίζεται με το επίθετο τάλᾱς. Το θηλυκό μέλαινα (μελ-αν-ια) ίσως από *melh₂-n*-h₂. Μερικά συγγενή με τη σημασία χρώματος: λετονική melns (μαύρος), λιθουανική mėlynas (κίτρινο, ώχρα).[2] Ίσως η λατινική mulleus (ερυθρός).[1] για εμένα υποθέτω πως είναι κ ο μόλυβδος συγγενείς λέξη από όλα αυτά με την σημασία του σκοτεινού όπως μας λέει κ το wictionary Η λατινική mulleus στο ελληνικό αλφάβητο μεταγράφεται ως μολλεος.

Νήσσα: η πάπια ισως απο την λεξη νηο- < αρχαία ελληνικήνηο- < ναῦςπλοίο, καράβι γιατι πλεει σαν πλοιο οταν ειναι στο νερο  νέω (κολυμβώ) us …

Όσσα η Κίσαβος: ο ορεινός

Όλυνθος: Πόλη της Χαλκιδικής από το όλο-Ανθής δηλ μια περιοχή με πολύ βλάστηση η απο ο λύθι — και αλύθι, το (Μ λύθι) 1. άγουρο ή άγριο σύκο Η Όλυνθος πιθανός περιοχή με πολλά σύκα δηλ μια περιοχή εύφορη, μια περιοχή ολο-ανθη, μεγάλης βλάστησης

Όλυμπος: από όλο-λαμπρός δηλαδή ο φωτεινός.

Πλίνθος: ίσως με τις εξής ρίζες που μπορούμε να βρούμε πλήθος, λίθος αναπτύσσω γιατί οι λίθοι αυτοί χρησιμοποιούνται σε έργα

Πύρανθος: εκ του πυρά δηλ φωτιά και ανθός(με μεταφορική έννοια και κυριολεκτική μια πόλη όμορφη λαμπερή σαν άνθος ) η πυρά ο σπόρος μια περιοχή εύφορη

Πάρνηθα, Παρνασσός, Πάρνωνας: ρίζα πάρνα ίσως η ρίζα συνδέεται με τον θεό Πάνα θεός του δάσους υπάρχει στον Παρνασσό και στην πάρνηθα Σπήλαιο Πανός ετυμολογικά στα πελασγικά ίσως σημαίνει δάσος σε ανατολικές γλώσσες σημαίνει σπίτι η ρίζα του ονόματος για εμένα είναι ο πάνας είναι θεός του δάσους το δεύτερο συνθετικό χρησιμοποιείται για να περιγράψει περιοχές ορεινές ΣΣΟΣ (Δωρική διάλεκτος) ή ΤΤΟΣ (Αττική διάλεκτος) και ποτάμια.

Πανασός: Κρήτη ίσως σαν ετυμολογία έχει την ρίζα πάνα τον Θεό Πάνα….ακομα μια είναι Για την ετυμολογία του τοπωνυμίου θρυλείται ότι προέρχεται από τους δύο νεαρούς άρχοντες της Κρήτης, με ονόματα Παν και Άσσος, οι οποίοι παρέμειναν φίλοι αν και αγάπησαν την ίδια γυναίκα Το όνομα μπορεί να προέρχεται από αρχαία πόλη. με το ίδιο όνομα , η οποία δεν αναφέρεται από τους συγγραφείς. Από Εταιρεία Κρητικών Ιστορικών Μελετών

Το όνομα Παρνασσού είναι και λαρνασσός γτ εκεί προσάραξε η Λάρνακα η η κιβωτός του Δευκαλίωνα. ήταν κ βουνό που ζούσε ο Πάνας ο θεός των δασών ττος σσος συνδέεται για εμένα με βουνά παραθαλάσσιες περιοχές λόφους κ ποτάμια k φύλα που ζουν σε αυτές τις περιοχές Παρνασσός εκ του Πάνα,. Και της Λάρνακας… το βουνό του Πάνα κ της (Λ)άρνα κας κιβωτού τού Δευκαλίωνα.

Παρθένα: ίσως συγγενείς λέξη με το ἀπόρθητος, πορθημένος*< πορθέω / πορθῶ < πέρθω κόβω   με μεταφορική έννοια αυτού που δεν έχει “παραβιάσει” η καταπατηθεί   παρθένο δάσος πχ.

Πύργος: αβέβαιης ετυμολογίας ελληνική ρίζα εκ του πύρ διότι η φωτιά ήταν το μέσο επικοινωνίας της αρχαιότητας.  οι πύργοι ήταν σε υψηλά σημεία και ελέγχαν τα περάσματα. οι φρουρές χρησιμοποιούσαν την φωτιά για επικοινωνία σε κοντινές η μακρυνές αποστάσεις.

Πρίνος ή περνιά (κυπρ.) πρίνασσος: αβέβαιης ετυμολογίας πουρνάρι ισως εκ του πρίω πριονίζω, κόβω” < πρίσ-ω < πρίσ-jω τα φύλλα του είναι πριονωτά, οδοντωτά και θυμίζουν πριόνι ίσως και η πρίνασσος ρόδου θύμιζε ένα σημείο της κάτι αιχμηρό αλλά και πρινασσός καρίας…

Παλλήνη: όπως παλλάδα η ρίζα εκ του εκ του πάλλω είναι και ένα από τα ονόματα της θeας Αθηνάς Αθηνά παλληνίδα

Πελαργικό (τείχος), πελαργός Πελασγός, πέλαγος: συνδέονται εκ του πέλας που σημαίνει πλησίον κ λάς λίθος και λαός όπως μας λέει η ελληνική ιστορία Έλληνες κ Πελασγοί είναι από το ίδιο γένος οπότε είναι πλησίον συγγενικοί λαοί από το ίδιο γένος και ήταν κ θαλάσσιοι λαοί οι Έλληνες είναι η εξέλιξη των Πελασγών όταν ενώθηκαν Έλληνες με άλλους Πελασγούς αφού είχαν αποσπαστεί πρώτα από αυτούς. Αρχικο ρημα Πάλλω που δηλώνει κίνηση επαναλαμβανόμενη,(αναπαλλώ, πάλλω , αλλά και παλμός). Εξ αυτού το ρήμα Πελάζω ,θεμα πελαδ-j εκ του επιρρ. πέλας= ο πλησιον τέλος οι Πελασγοί λέγονταν και Λέλεγες ενώ οι πελαργοί λέγονται και λέλεκες Ο Στέφανος ο Βυζάντιος μας λέει ότι ο Στράβων έλεγε πως οι Αθηναίοι ώνόμαζαν τους Πελασγούς Πελαργούς διά την πλανητικήν ζωήν των. Επειδή λοιπόν οι Πελασγοί ελέγοντο και Λέλεγες όπως μας λέει ο Στέφανος ο Βυζάντιος αυτά τα τοπωνύμια έχουν σχέση μεταξύ τους πιθανός οι Τούρκοι το πήραν σαν λέξη από τους λαούς της Μικράς Ασίας διότι είναι κ πτηνά που ζουν κοντά στην θάλασσα. Στα Νέα Ελληνικά το συνώνυμο λέλεκας ή λελέκι θεωρείται ότι έχει τουρκική και απώτερη αραβική καταγωγή. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας D’Αrcy Wentworth Thompson, A Glossary οf Greek Birds, η πραγματική καταγωγή της λέξης μπορεί να ανάγεται στους Λέλεγες, καθώς οι τελευταίοι ταυτίζονταν με τους Πελασγούς, των οποίων το όνομα συνδέεται πολλές φορές από τους αρχαίους με τους πελαργούς, γι’ αυτό και το Πελασγικό Τείχος στην Αθήνα αποκαλούνταν και Πελαργικό.

Προσέληνες: ίσως συμβατικά, μεταφορικά έχουν δώσει οι αρχαίοι πως οι Αρκάδες προηγούνται της σελήνης ίσως το νόημα είναι πως οι Αρκάδες πήγαιναν στο φώς(προς σελ)εκ της λέξεως Σελλοί που σημαίνει φωτεινός σελήνη σέλας δηλαδή έφευγαν από μια προηγούμενη κατάσταση   πολιτιστικού επιπέδου και πηγαίνανε σε ένα άλλο ανώτερο

Πύλας: η κυριολεκτική σημασία της πύλης Ίσως το αρχικό πυ…π-υ δηλώνει πηλό (είδος λάσπης) και το υγρό δηλαδή λάσπη πυ-λας που είναι και τα αρχικά συστατικά για την δημιουργία μαζί με τους λίθους. ακόμα μπορούμε να πούμε πω το αρχικό π-υ από αυτά που έχω πει είναι ένα Π:πέρασμα Υ υλικών πραγμάτων Υ (ύλη) υλικής υπόστασης που περιγράφει την επίγεια πύλη την χτιστή και μεταφορικά ενέργειας με την μορφή Π: πυρ μορφή φωτός που βοηθάει την ενέργειας Π:την πνευματικής του ανθρώπου(λας) σαν αύρα ας το δούμε σάν ενεργειακή πύλη που βοηθάει τον συντονισμό του ΛΑς: άνθρωπου πνευματικά .

Ύλη: το υλικό από το οποίο είναι κατασκευασμένα, πλασμένα διάφορα αντικείμενα (όχι όμως συνήθως τα μεταλλικά) ή δημιουργίες

Πυραμίδα: πυρ τ . ολεϊν ή … σπόρος…και πυρά.. φωτια κατασκευή η οποία χρησιμοποιούνταν για αποθήκευση σιτηρών στην αρχαία Αίγυπτο υπάρχει η αιγυπτιακή λέξη πιμαρ ύψος αλλά και το ελληνικό ἀμίς που είναι δοχείο ίσως το “δοχείο” που μπαίνει η πυρά η φωτιά ο σπόρος της ζωής(κ της μεταθανάτιας ζωής)… η ψυχή μεταφορικά τα όργανα του νεκρού για μια μεταθανάτια ζωή.

Πραισός: prae πραι στα λατινικά σημαίνει προηγούμαι έχει την ίδια σημασία με το πρόθεμα προ ίσως απλά υπήρχαν κ τα δυο αλλά έμεινε το πρόθεμα προ κ το άλλο έπεσε δεν χρησιμοποιούταν στην ελληνική από κάποια στιγμή κ μετά.  πρό < αρχαία πρόθεση πιθανόν συγγενής με τη λατινικό per και το σανσκριτικό par < εικάζεται ότι σημαινει μπροστα… prae-

(archaic, technical, or pedantic) Alternative form of pre- εδω βλεπουμε και πως συνδεονται. Και η ριζα  Αίσα θεωρείται ότι είναι μία από τις θεές της τύχης. Άλλοι τη θεωρούσαν σαν θέα της ανθρώπινης μοίρας Πραισός σημαίνει στην κυριολεξία αυτη η πόλη που είναι μπροστά από την τύχη την μοίρα δηλ μια πολύ οργανωμένη πόλη που δεν αφήνει τίποτα στην θέα τύχη αίσα .

Πεφνός: η πατρίδα των Διοσκούρων θεότητες του φωτός..πέφνω είναι ο φόνος στα αρχαία ελληνικά κατέπεφνον: ἀόρ. β΄ ἄνευ ἐνεστ. ἐν χρήσει (ἴδε *φένω) I. φονεύω, σε Όμηρ., Σοφ.

1. πέρα από αυτό τον αόρ., από τη λέξη φένω προέρχονται γʹ ενικ. και πληθ. Παθ. παρακ. πέφαται, πέφανται, απαρ. πεφάσθαι· και βʹ ενικ. Παθ. μέλ. πεφήσεαι, σε Όμηρ συνδέεται κ με το φαίνω λάμψη.

Ρίθυμνα ή Ρήθυμνα ή Ριθυμνία ρέθυμνο: ίσως εκ του Ρέι-ρέω δηλ κυλάει …..Ρέα(Τιτάνας) και το υμνώ δηλαδή η κίνηση του νερού

Σίδηρος: πιθανόν από την ρίζα ιερός ἱαρός δωρικός τύπος

Σελήνη, Σελλοί, σελάς: η ρίζα σελ συνδέεται με το φωτεινό πάμε να δούμε και το λάς λάς συμβολίζει τον λίθο και τον λαό ο Προμηθέας, με την αρωγή της θεάς Αθηνάς, δημιουργεί τον πρώτο άνθρωπο(λάς) (Χρυσό Γένος) από πηλό και φωτιά (κατά άλλους με το νερό) εδώ είναι και τα παρελκόμενα σελάς σημαίνει σελ= φωτεινό, λας εδώ είχε την έννοια της λάμψης, λαμπερής φλόγας σελήνη και σαιλάνι σελ σημαίνει φωτεινό δεν αλλάζει κατι λη…λα   απά το λάς δηλ ο φωτεινός λίθος κυριολεκτική σημασία το φωτεινό ουράνιο σώμα.

Σέλας: αρχαία ελληνική σέλας (σημασιολογικό δάνειο) γαλλική aurore borealis) έντονη φεγγοβολή σελήνη < αρχαία ελληνική σελήνη < πρωτοελληνική *σελάσ-νᾱ < σέλας < πρωτοελληνική *σFελ- *swel- (*kswel-) = καίω..

Σάμιτος: “προελληνικο” οπως λένε για εμενα πρωτοελληνικο Το όνομα προκύπτει από την ιωνικη λέξη «σαμά» ή «σάμος» που σημαινει υψηλό.

Σάμινθος: βουνό πελασγική λέξη Το όνομα προκύπτει από την ιωνική λέξη «σαμά» ή «σάμος»,… πιθανός περιοχή (πόλη) που δημιουργήθηκε σε υψηλό σημείο αν και δεν ξέρουμε την ακριβή της θέση…. σάμος, σαμοθράκη Εξάλλου, το όνομα του νησιού σημαίνει «ψηλή Θράκη» – από το σάμος = υψηλή”. (αυτήν την ετυμολογία γιά το σάμος = υψηλή αναφέρει το λεξικό “Σταματάκου”, στηριζόμενο στον Στράβωνα)

Σάκος: αρχαία ελληνική σάκος ή σάκκος < σημιτική, πρωτοσημιτικά: ίσως όμως ελληνική, αναγραμματισμός της λέξης ἀσκός!!!!σάκος

Σόλων, Σόλοι , Σόλυμος: το πραγματικο όνομα τον Ιεροσόλυμων σόλυμος γιος του Δία η ρίζα σολ σημαίνει ηλιος ηλιακό φως δηλαδή η πόλη του φωτός υπάρχουν θεότητες όπως ο ρωμαϊκός σολ κ η σκανδιναβική θέα με το ίδιο όνομα κόρη του ήλιου. υπάρχουν πόλεις όπως η Σολυγεία πόλη της Κορίνθου ίσως ηλιακό φως κ υγεία. σόλοι Κιλικίας κ σόλοι Κύπρου όνομα που δόθηκε προς τιμήν του Σόλων που ήταν ο πρώτος νομοθέτης κ πέρασε από την περίοχη κ εγράψε τους πρώτους νόμους τής… Σολός στα αρχαία ελληνικά σημαίνει μετάλλευμα   βλέπουμε ομοιότητες μεταξύ γλωσσών οι λεγόμενες προελληνικές  έχουν ελληνική ετυμολογια.

Τριτογενής: Σχέση με Τριτωνία, Τριτογενής και Τριτογένεια είναι λέξεις ετυμολογικά συγγενείς με τον Τρίτωνα, την Τριτωνίδα, την Αμφιτρίτη, την τρίαινα κάποιες λέξεις στην ινδοευρωπαϊκή οικογένεια έχουν διττό νόημα η κ περισσότερα νοήματα. πχ στο τρτογενής επικράτησε η αθηναϊκή ετυμολογία στην ελληνική γλώσσα σαν τρίτη στην σειρά υπάρχουν ακόμα Τρῑτο-γένεια, ἡ (γίγνομαι), όνομα της Αθηνάς, σε Όμηρ., Ησίοδ. (από τη λίμνη Τριτωνίδα στη Λιβύη, κοντά στην οποία γεννήθηκε η θεά, σε Ευρ. Άλλοι ωστόσο, μεταφράζουν το τριτογένεια ως η γεννηθείσα την τρίτη ημέρα του μήνα, ή το τρίτο κατά σειρά παιδί μετά τον Απόλλωνα και την Άρτεμη). οι Αθαμάνες ελληνική φυλή το είχαν σαν κρανίο. Τρίτωνας Αμφιτρίτη και άλλα. σύμφωνα με ορισμένες εκδοχές, στον ποταμό Τρίτωνα (Απολλόδ. 1.3.6) ή δίπλα στη λίμνη Τρίτων στη Λιβύη (Ευρ. Ίων, 872), της οποίας θεός ήταν ο Τρίτων (Ηρόδ., 4, 179) -γι’ αυτό και προσδίδουν στη θεά Αθηνά τα επίθετα Τριτωνία, Τριτογενής και Τριτογένεια (Ιλ. Δ., 515· Θ, 39· Χ, 183· Οδ. γ, 378· Ης., Θεογ., 895, 924). Σύμφωνα και με τον Παυσανία (9, 33, 7) ο Τρίτωνας είναι χείμαρρος στη Βοιωτία που χύνεται στη λίμνη Κωπαΐδα. Όμως αναφέρονται λίμνες και ποτάμια με την ίδια ονομασία και στην Κρήτη, τη Θεσσαλία, την Αρκαδία. Αλλά και στην Αλίφηρα, τον κατ’ εξοχήν θεωρούμενο τόπο γέννησης της Αθηνάς, δίπλα στον βωμό του Λεχεάτη Δία, υπήρχε πηγή που λεγόταν Τριτωνίδα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο συσχετισμός της Αθηνάς με θεότητα της θάλασσας αμέσως με τη γέννησή της, κάτι που απηχεί την προολυμπιακή κοινή λατρεία της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα. Ακόμη και τα επίθετα Τριτωνία, Τριτογενής και Τριτογένεια είναι λέξεις ετυμολογικά συγγενείς με τον Τρίτωνα, την Τριτωνίδα, την Αμφιτρίτη, την τρίαινα (λέξεις που συνδέονται με λίμνες, ποτάμια, παραθαλάσσιες ή παραποτάμιες πόλεις), κάτι που επιτρέπει την υπόθεση ότι η ρίζα τριτ- στη γλώσσα των Παλαιοελλήνων ήταν συνδεδεμένη με το νερό.

ΤΥΛΙΣΟΣ: Η Η ΤΥΛΙΣ(Σ)ΟΣ ΠΡΟΕΛΛΗΝΙΚΟ” ΠΡΩΤΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΛΟΩ ΚΑΙ ΤΥΛΩ ΕΧΩ ΤΥΛΟ, ΔΗΛΑΔΗ ΕΝΑ ΕΞΟΓΚΩΜΑ Η ΤΥΛΙΣΣΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΕΣ ΥΠΩΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΨΗΛΟΡΕΙΤΗ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΞΟΓΚΩΜΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΡΙΓΥΡΙΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΒΟΥΝΑ HTTP://WWW.520GREEKS.COM/ARTICLES/TYLISOS-IRAKLEIOY/. ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΥΝΘΕΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΕ ΣΣΟΣ (ΔΩΡΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ) Ή ΤΤΟΣ (ΑΤΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ), ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΕ ΒΟΥΝΑ, ΛΟΦΙΣΚΟΥΣ, ΦΥΛΕΣ , ΠΟΤΑΜΙΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΖΟΥΝ Η ΠΕΡΝΟΥΝ ΑΠΟ ΒΟΥΝΑ ΛΟΦΙΣΚΟΥΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΚΛΠ ΤΕΤΟΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΛΟΤΤΟΣ, ΚΥΠΑΡΙΣΣΟΣ, ΛΥΤΤΟΣ . ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙΣ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ ΕΝΝΟΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΝ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΝ ΥΨΗΛΟ, ΤΟΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΕ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Τεννής: τενέα κορίνθου,τένεδος Τέννης ήταν ο οικιστής και βασιλιάς της Τενέδου “προελληνικα” για εμενα προτοελληνικά https://professors-phds.com/…/%CE%B7-%CF%84%CF%81%CF…/ πρωτοελληνική teňňō  ‎(τείνω)

Τένεδος: ίσως εκ του τείνω με την σημασια του κλινω γέρνω …..κ εδος 1. κάθισμα, θρόνος

2. κατοικία, διαμονή, ιδίως θεών («ἵκοντο θεῶν ἕδος», Ιλ.)
3. τόπος διαμονής («ἕδος Ἰθάκης»

Ιθάκη, Οδ.)

4. άγαλμα καθισμένου θεού
5. ναός
6. θεμέλιο, βάση
7. το να καθίσει κάποιος κάπου.

Τύρισσα: από το τύρσις πύργος, πύργος τείχους, προμαχώνας η πόλη ή οχυρωμένη μεταφορικά η κατάληξη όπως και η ρίζα εννοούν μια περιοχή με ισχυρή οχύρωση.

Τροιζήνα: χωριο πελοποννησου αγνωστου ετυμολογιας…ονομασία “Τροιζήνα” ΤΡΟΙΖΗΝ σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη τροία, Τρώες τρωάδα εκ του τιτρώσκω < αρχαία ελληνική τιτρώσκω προξενώ φθορά πληγώνω, παράγωγα το άτρωτος και το τρωτός (τείχη τροίας που δεν είχαν τρωτά σημεία) και το δέυτερο συνθετικό ίσως έχει σχεση με τον ΔΙα και την ζωή.

Ταφή: αρχαία ελληνική ταφή <αρχαία ελληνική θέμα ταφ- του ρήματος θάπτω αφή < (λόγιο) αρχαία ελληνική ἁφή < ἅπτω η τελετή

Ταφίασσος “προελληνικό”: ειναι πρωτοελληνικο. Η Κλόκοβα, ευρύτερα γνωστή ως Παλιοβούνα και επονομαζόμενη Ταφιασσός κατά την αρχαιότητα, είναι βουνό στα νότια της Αιτωλοακαρνανίας Σύμφωνα με την μυθολογία, στον Ταφιασσό λόφο είναι το μνήμα του Νέσσου και των υπολοίπων κενταύρων το όνομα το λεει απο μοινο του ειναι οι ταφοι των κενταυρων, τα μνηματα Ταφή αρχαία ελληνική ταφή <αρχαία ελληνική θέμα ταφ- του ρήματος θάπτω αφή < (λόγιο) αρχαία ελληνική ἁφή < ἅπτω η τελετή που ισως ὑγιαίνει(ιασώ) τον βιο,μεταφορικα σε τοπωνύμια που το δεύτερο συνθετικό τελειώνει σε ΣΣΟΣ (Δωρική διάλεκτος) ή ΤΤΟΣ (Αττική διάλεκτος), χρησιμοποιείται σε βουνά, λοφίσκους, φύλες , ποταμιά που πηγάζουν η περνούν από βουνά λοφίσκους περιοχές παραθαλάσσιες΄

Ὕλλος …η Ὕλᾱς: Γιός του Ηρακλή. Η λέξη λάς έχει πολλές ιδιότητες σημαίνει πετρά λαός άνθρωπος. ο άνθρωπος συμφωνά με την ελληνική μυθολογία δημιουργήθηκε απο ΠΗΛΟ και ΦΩΤΙΑ η πηλό και ΝΕΡΟ αλλά και ὕλη το υλικό από το οποίο είναι κατασκευασμένα, πλασμένα διάφορα αντικείμενα (όχι όμως συνήθως τα μεταλλικά) ή δημιουργίες.

προελληνικο Φενεός: πόλη υπαρχει η λεξη φένω που σημαίνει φονος φένω: απαντάται μόνο σε Επικ. αόρ. βʹ ἔπεφνον, πέφνον (συγκοπτ. από αναδιπλ. μορφή πέ-φενον), υποτ. πέφνῃς, -ῃ, απαρ. πεφνέμεν, μτχ. πέφνων, (παροξ. όπως αν προερχόταν από ενεστ. πέφων).
I. φονεύω, σε Όμηρ., Σοφ.
II. πέρα από αυτό τον αόρ., από τη √ΦΑ, προέρχονται γʹ ενικ. και πληθ. Παθ. παρακ. πέφαται, πέφανται, απαρ. πεφάσθαι· και βʹ ενικ. Παθ. μέλ. πεφήσεαι, σε Όμηρ αυτες οι λεξεις σημαίνουν φαίνω < αρχ. < ΙΕ bha- “λάμπω” o French scientist Auguste Laurent μας δινει απο το γαλλικο phène, απο το ελληνικο [φαίνω] λάμψη.

Χρυσός: σκέψη χ(ρ)υς. 1. ο(ρυσ)σω=σκαβω χ(ο)ύς (χωμα) και (ρυ)άξ (ποτάμι) εκει που το βρίσκουμε δηλαδή.