Άνθρωποι δε μάταια νομίζομεν.
Οι άνθρωποι ανώφελα πιστεύουμε.
Θέογνις, 6ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής

Ψυχάριον εί, βαστάζον νεκρόν.
Είναι ψυχωμένος, αυτός που οδηγεί τον νεκρό (Είναι σπουδαίος όποιος κατορθώνει να θάψει τον κακό του εαυτό).
Επίκτητος, 50 μ.Χ.-120 μ.Χ, Στωικός φιλόσοφος

Σκιάς όναρ άνθρωπος.
Ο άνθρωπος είναι τ’ όνειρο μιας σκιάς.
Πίνδαρος, 522-438 π.Χ., Αρχαίος λυρικός ποιητής

Ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος. Ήλθες, είδες, απήλθες.
Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

Ουδέν εν ανθρώποισι μένει χρήμα έμπεδον αιεί.
Κανένα πράγμα δεν μένει για πάντα δεμένο με τους ανθρώπους.
Σιμωνίδης ο Κείος, 556-468 π.Χ., Ποιητής & συγγραφέας επιγραμμάτων

Πολλά λαλείς, άνθρωπε, χαμαί δε τίθη μετά μικρόν. Σίγα, και μελέτα ζών έτι τον θάνατον.
Λόγια πολλά λες, άνθρωπε, σε λίγο θα πεθάνεις. Σώπα, κι ενόσω ακόμα ζείς, τον θάνατο μελέτα.
Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς, 4ος μ.Χ. αιών, Έλληνας ποιητής

Εφήμερα σώματα και χρήματα.
Θουκυδίδης, 460-394 π.Χ., Αθηναίος ιστορικός

Γης επέβην γυμνός θ’ υπό γαίαν άπειμι· και τι μάτην μοχθώ γυμνόν ορών το τέλος;
Ήρθα στη γη γυμνός, γυμνός κάτω απ’ τη γη θα πάω. Γιατί να μοχθώ μάταια βλέποντας το γυμνό τέλος;
Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς, 4ος μ.Χ. αιών, Έλληνας ποιητής